Tijdens de Utrechtse Introductie Tijd worden er voor UIT-lopers een hoop verschillende workshops georganiseerd. Klimmen, roeien, tennis: voor elk wat wils. Woensdagmiddag organiseerde stijl- en salsadansvereniging UDance een dansworkshop voor enthousiastelingen in een gymzaaltje aan de Oude Kerkstraat.
Zuchtend wrijft een jonge vrouw met golvend blond haar in haar ogen. Ze gaapt. ‘Eline’ staat op haar groene U danceshirt. Ze gespt haar roze pumps met klein hakje losser en leunt tegen de zachtegrijze wandbekleding. Zijn die kleden bedoeld als damagecontrol of tegen de echo? Zij weet het ook niet.
De knalpaarse dansvloer steekt fel af tegen de grauwe muur. Het zaaltje telt een drietal basketbalnetten enhet zonlicht schijnt door de hoge ramen gul naar binnen. ‘pff’, blaast Eline, terwijl ze zichzelf lucht toe wappert. ‘Het is hier écht bloedheet.’ Haar collega – eveneens in groen Udanceshirt – lacht. ‘Die ramen krijg ik ook niet open’
Het is inmiddels 14:10 en de kleedkamer is gevuld met geroezemoes. Hoewel de les tien minuten geleden al begon, lijkt niemand van de cursisten er voor te voelen als eerste de zaal te betreden. Er klinkt muziek uit de gymzaal. ‘Mensen!’ roept Eline. ‘Het dansen gaat makkelijker als jullie de zaal binnenkomen!’ Deze woorden vormen het startschot voor de cursisten om de zaal binnen te druppelen. Een voor een nemen de cursisten, ietwat op elkaar gepropt, plaats op de lange – en hele lage – gymbankjes. De rij telt veertien hoofden.
Eline gespt haar roze hakjes weer vast. Met een klein hupje springt ze van haar bank en draaft naar het midden van de zaal. ‘Leuk dat jullie er allemaal zijn!’ zegt ze vrolijk. Haar vermoeide ogen heeft ze weggepoetst en ze tovert met haar enthousiasme hier en daar een glimlach op de gezichten.
U dance is een studentendansvereniging waar studenten terecht kunnen voor stijldans- en salsalessen. ‘Het is voor iedereen, wie je ook bent en ongeacht je niveau’, verzekert Eline. Haar collega Iris vult aan: ‘Naast danslessen hebben we ook borrels, filmavondjes, barbecues en gala’s!’ Kortom: genoeg gezelligheid.
‘Afijn!’ Eline klapt weer in haar handen. ‘Tot zover ons praatje. Wie heeft er zin om te dansen?’ Het blijft stil in de zaal. ‘Hebben jullie een stijl in gedachten?’, vervolgt ze onverminderd levendig. ‘Jive, Rumba, Chachacha? Roept u maar, het maakt ons niet uit!’ Na een paar seconden klinkt het zachtjes: ‘Iets upbeats misschien?’ ‘Perfect. Dan doen we de Jive!’
Er worden instructies gegeven om de schoenen uit te doen en een partner te zoeken. Dit laatste verzoek heeft wat voeten in de aarde. De UIT-lopers kijken vragend om zich heen. Een jongen stapt met open armen naar voren en vraagt: ‘Nou… wie wil mij?!’ Er wordt gelachen en na een poosje loopt iedereen gearmd met een partner de dansvloer op.
De cursisten krijgen de opdracht zich te verdelen over de twee helften van de zaal. ‘De leiders rechts en de volgers links’. ‘Ik ga dus mooi niet volgen’, grapt een brunette opstandig terwijl ze parmantig naar de rechterzijde van de zaal marcheert. Haar danspartner blijft geamuseerd links achter.
De stapjes van de Jive worden eerst ‘droog’ – zonder muziek – voorgedaan. ‘Één twee drie… vijf zes zeven…’ telt Eline hardop mee terwijl haar voeten langzaam de passen voordoen. ‘Links achter, rechts, links, links.’ Haar hakken tikken mee op de maat van haar stem. ‘Proberen jullie het maar eens’, roept ze terwijl ze zich omdraait naar haar publiek. Ze begint met tellen – ‘één twee drie…’ – en de groep komt in beweging. Een enkeling struikelt over zijn eigen voeten of is nét uit de maat, maar algauw concludeert Eline trots: ‘Dat ging al hartstikke goed!’
Ze pakt een telefoon uit haar broekzak en tikt op het scherm. ‘Laten we beginnen!’ Uit de hoek van de zaal knalt Michael Bublé uit een rode speaker. Ze legt kort uit hoe de duo’s elkaar dienen vast te pakken. ‘Mijn pols zo onder die natte flap’ – ze legt haar hand onder de arm van haar partner, die dramatisch met haar ogen rolt – en de hare op mijn enorme spierbal.’ De zaal gniffelt. Terwijl de muziek naar een climax werkt, worden de eerste stapjes door de dansparen gezet. ‘Eén twee drie… vijf zes zeven…’
Soepeltjes bewegen– zoals de Eline en haar partner dat moeiteloos voordeden –zit er nog niet. Het is geen anderhalve meter, maar de meesten lijken hun danspartner op schappelijke afstand te willen houden. Niettemin overstemmen ze de muziek met vrolijk gelach. Iedereen kijkt aandachtig naar zijn voeten. ‘Haha, je staat de hele tijd op mijn tenen’, giegelt een cursist. Ze laat haar partner los, buigt voorover en slaat met haar handen op haar knieën om uit te lachen. Sommigen tellen hardop en ingespannen mee, terwijl anderen vrij moeiteloos in de flow van de Jive belanden.
Wanneer de laatste woorden van Bublé uit de speakers galmen lijkt iedereen met veel plezier – en aanzienlijk minder stijf – van het Jiven te genieten.
De tijd vliegt voorbij en na een half uur dansen waarin de studenten niet alleen gejived, maar ook gesalsaat hebben, ploft iedereen tevreden terug op de kleuterbankjes. Schoenen weer aan, veters vast. Eline dankt hen voor hun inzet en hoopt ze ‘allemaal weer te zien bij de proeflessen’ begin september. Het gros van de uitlopers stuift de kleedkamer weer in, maar een tweetal cursisten wandelt nog eventjes – ‘Laten we ze nog één keer doen’ – de dansvloer op. Het viertal in groene shirts kijkt bemoedigend toe. ‘Nou, we hebben in ieder geval een paar enthousiastelingen te pakken’, glundert de juf.
Foto’s: Kees Rutten
Ook interessant: VIDEO: Wat verwachten studenten van de UIT?
