Als je zeker wil zijn dat studenten naar je festivalopening komen kijken, probeer je natuurlijk Tim Hofman binnenboord te krijgen. Voor iedereen die hem niet kent: de presentator is bekend van tv-programma’s als Spuiten en Slikken, #BOOS en Over Mijn Lijk. Gisterenmiddag trakteerde hij ons op zijn meest wijze lessen, tijdens de opening van het Voel je Thuisfestival op Heidelberglaan 15.
In een halfvolle collegezaal neemt Hofman plaats, naast HU-alumnus en presentator Daan Warnas. ‘Hoe houd je je drukke leven vol’, is diens eerste vraag. ‘Nou’, antwoordt Hofman, ‘ik ben nu een oude man, 33 jaar, dus zonder sporten, veel slapen en genoeg kroeg (voor de ontspanning) houd ik het niet vol. En: met randzaken ben ik gestopt.’
‘Is dit geen randzaak’, vraagt Warnas snedig. Nee, een bezoek aan de HU vindt Hofman gewoon leuk.
De tweede vraag is minstens zo relevant. De wereld ziet er soms zo beangstigend uit. Klimaat, oorlog, woningnood. Hoe moeten we ons daartoe verhouden?
Tim Hofman kijkt naar het plafond, terwijl hij begint: ‘Ik heb maar gedeeltelijk recht van spreken, want ik bevind me in een bevoorrechte positie. Ik heb een interessante baan, waarin ik invloed heb. Maar júllie hadden het fucking zwaar afgelopen tijd. College via Zooms, minder seks, geen contact met elkaar. Mijn advies is: zet af en toe je telefoon uit en zoek hulp. Als mijn sessies bij de psycholoog op zijn, vraag ik mijn werkgever om nieuwe. Ik zie mijn wekelijkse sessies als noodzakelijk onderhoud, net als de sportschool en de kapper.’
Ga ik er dood aan? Nee
Er staat een meisje op: ‘Ik sta al maanden op de wachtlijst voor de psycholoog, wat moet ik doen in de tussentijd? Haar zes sessies* bij het Student Support Centre zijn ook al op. Tim Hofman is niet voor één gat te vangen. ‘Stem links!’ oppert hij. Het meisje gaat weer zitten.
Hofmans leven blijkt niet altijd over rozen te zijn gegaan. Ooit liep hij vast en was hij gedeprimeerd. Daarna verbrak hij zijn verloving, stopte met zijn studie, verhuisde naar Amsterdam en streepte wat vrienden weg. Maar het belangrijkste was: hij werd open over zijn somberheid.
Warnas stelt nog een vraag: Wat bracht die openheid je?
Hofman: ‘Over mijn gevoelens praten was geen keuze, ik liep de zee in. Maar het was een ontdekking. Jullie weten allemaal dat mijn vriendin een documentaire maakte over het feit dat zij geen zin meer heeft in seks en hoe ik daarmee moet dealen. Vooraf werd ik gewaarschuwd door de omroep en mijn vrienden. Ik heb me afgevraagd: ga ik er dood aan? Nee. En als de reacties me teveel worden? Dan zet ik mijn telefoon uit. Klaar.’
Zó geef je je vrienden een cadeau
Tim Hofman spoort ons nog meer aan openhartig te zijn. ‘Mijn ouders waren van het niet-lullen-maar-poetsenmodel. Vroeger wilde ik uitstralen dat ik alles in mijn eentje kon oplossen. Maar door te spreken over mijn onzekerheden en somberheid geef ik mijn vrienden ook een soort cadeau. Want ik geef ze kans er voor mij te zijn. Bovendien verschaf ik ze een gespreid bed om ook te praten.’
Een nieuwe vraag van Warnas: ‘Wat bedoel je met ‘je liep de zee in?’’
Hofman: ‘Ik heb alle kankers in mijn leven al gehad. Ken je dat? Ik was hypochonder en doodeenzaam. Ik heb drie studies geprobeerd en in vier jaar tijd zeven studiepunten gehaald. Die hebben me omgerekend 6500 euro per stuk gekost, haha. Op een dag belde ik trillend mijn ouders op om ze te zeggen dat ik stopte. “Nu pas?”, was hun reactie.’
Hofman opende een twitteraccount, in 2009. ‘Dat voelde goed, eindelijk draaide ik weer een beetje mee met de wereld. Of ik spijt heb te zijn gestopt met mijn studie? Hell no, weet je hoe fucking leuk mijn leven nu is?!’
En anders wordt het tijd voor andere vrienden
Volgende vraag: Je was hypochonder, waarom ging je dan een programma maken over mensen die ongeneeslijk ziek zijn? Daar kan Hofman kort over zijn: ‘Ik wil mijn angst voelen, maar hij mag niet mijn leidraad zijn.’
Er staat een jongen op, achterin: ‘Hoe kom je uit je comfortzone?’
Hofman antwoordt ontspannen, terwijl hij zijn veters strikt ‘Voor mij was dat noodzaak, ik wilde letterlijk dood. Meestal vergt het hele kleine stapjes voordat het beter wordt. Hoe langer je jezelf de tijd geeft, des te sneller het gaat. Ik ben begonnen door elke dag mijn bed op te maken. Dat was toen enórm. Ik doe het nog steeds, het voelt goed.
De toets is altijd, als ik ergens mee zit: ‘wat zou ik tegen mijn beste vriend, Leo, zeggen? Tegen hem zou ik zeggen: “Kom lekker janken man.” Tegen mezelf: dat ik niet zo moet zeiken. Daarom, jongens, wees je eigen beste vriend.’
‘Wat moet ik zeggen tegen mijn depressieve vrienden’, vraagt iemand.
‘Oh God, ik ben geen psycholoog’, roept Hofman. ‘Even nadenken, wat doe ik zelf. Wees vooral niet badinerend, stel vragen en laat stiltes vallen. Weet je, je vrienden vinden het fijn als je bij ze komt janken. En anders wordt het tijd voor andere vrienden.’
Hoeveel van jullie twijfelen aan je studie?
Naast Hofman komt Ghadir Dalou zitten, studente Creative Business. ‘En sinds een jaar moeder van een meisje.’ (de zaal applaudisseert). Ghadir had moeite met studeren en was ongemotiveerd. ‘Hoeveel van jullie twijfelen of je zult stoppen?’
Vijftien studenten steken aarzelend hun hand op.
Ghadir ‘Voor mij kwam het keerpunt toen ik me realiseerde dat we in Nederland voor relatief weinig geld een opleiding kunnen doen. Dat motiveerde me. Ik zocht meer uitdaging en kwam terecht bij Podium. Daar organiseer ik nu van alles voor. Dat kunnen jullie ook, als je een leuk idee hebt, er is geld!’
Hofman herkent haar drijfkracht, maar zelfs voor hém is het leven soms saai. ‘Ik zeg altijd: voor mij is het bestaan “schitterjas schouderklop”. Verjaardagen zijn altijd gezellig, want ik krijg eerst tien complimentjes voor mijn oren. En toch, alles went, soms ben ik ook minder gemotiveerd.’
Vroeger zei ik op zondagavond: “Morgen moét ik werken.” Nu zeg ik dat ik wíl. Dat verschil verandert al een boel, van binnen.’
Hoe zorg je ervoor dat ze naar je luisteren?
Naast Hofman komt Sjamaani Berghout zitten. De HU-student is voorzitter bij het netwerk diversiteit en inclusie. Die zorgde er met GSA (Gender en Sexuality Alliance) onder andere voor genderneutrale wc’s en documenten met een geschikte aanspreekvorm voor iedereen. ‘Ik voel me soms eenzaam hier op de HU. Hoe zorg je ervoor dat ze naar je luisteren?’ wil hen weten.
Hofman: ‘Ik lijk wel David tegen Goliath, maar inmiddels ben ík soms Goliath, zoveel invloed als ik heb op social media. Maar, dat gezegd hebbende: wees beschikbaar. Bij mij staan alle kanalen open, iedereen kan me bereiken. Dat geeft je invloed.
Spreek niet over de ‘directeur van Shell’, maar noem hem bij zijn naam. Hij zegt dan “Het komt wel goed”. “Nee”, zeg ik, “je moeder komt wel goed (zaal lacht), je moet iets doen voor het klimaat en je mag je niet verschuilen achter je bedrijf.” Veel mensen zijn tevreden hè? Die kiezen dan VVD. Als jullie verandering willen, begin dan met iets kleins. Als je het niet eens bent met bedrijven, zoek de belangrijkste namen op van de mensen die daar macht hebben en roep ze ter verantwoording.’
Hofmans tijd zit erop en de zaal loopt leeg. Iedereen krijgt een tasje met chips, een flesje water en een briefje erbij. ‘Heb je een goed initiatief? Meld je aan. Er is geld.’
*Inmiddels werkt het Student Support Centrum niet meer met een maximaal aantal sessies. Klik hier voor hulp.
Ook interessant: Hoe regelen studenten anticonceptie?
