Ruim een maand geleden organiseerde ik een introductieweekend bij een politieke jongerenorganisatie en dus was ik in die weken heel erg druk. En nee, dan overdrijf ik niet. Ik was ‘Bestuurslid Introductieweekend I Inhoudelijke Organisatie’ – een hele mond vol.
Nu is dit niet het medium om over politiek te beginnen, maar op de vrijdag daarvoor troffen we de laatste voorbereidingen in Den Haag. Tijdens het eten bespraken we wat er te doen stond: eerst in gesprek met Helma Lodders en Reinier van Zutphen. Daarna niemand minder dan Diederik Gommers, gevolgd door een rondleiding in de Kamer. Op zondag een College Tour met Jesse Frederik, dus ik had al veel kritische vragen voorbereid over zijn boek dat ik van kaft tot kaft las. Om twaalf uur des avonds was ik weer thuis.
De wekker ging om 6:45 uur want het weekend stond te wachten. Ik kleedde me aan, pakte de mooie flessen wijn als presentjes en keek op mijn telefoon. Twee berichten van onbekende nummers: ‘Sorry, ik test net positief, ik ben er niet. Gr. Helma.’ De tweede: ‘Hey Gijs, Jesse hier. Ik ben positief, ik ben er morgen niet.’
‘Oké’, dacht ik zoals in mijn vorige column: ‘I’ve got this!’ Ik spring in de telefoon, maar niemand kan, of niemand wil, tweede keus zijn. Snap ik ook, maar wat moet ik anders?
Uiteindelijk schuif ik wat in de planning en het lijkt alsof er niets aan de hand is. Van Zutphen was onophoudelijk enthousiast, Gommers is een held, de Kamer was waanzinnig gaaf – ik mocht zitten op de plek van de voorzitter. Al met al een succes, dus de deelnemers gingen aan de borrel. Ik moest als bestuurder een oogje in het zeil houden en kon niet te veel drinken.
Aan het einde van de zondag, bij het uitzwaaien van de deelnemers kregen we voldoende complimenten om die nuchtere staat en die vier uurtjes slaap royaal te compenseren. Er was nog één laatste uitdaging. Doordat niet alle gasten aanwezig waren, waren ook niet alle presentjes weggegeven. De mooie flessen moesten we nog maar eens tot ons nemen. De achterkamertjespolitiek was begonnen.
