In deze serie spreekt journalistiekstudent Coen de Valk topsporters aan de HU. Voor de échte sportliefhebbers.
Teuntje de Wit (20) is student en topsporter. Met haar team HC Den Bosch bereikte ze de zinderende finale van de hockeycompetitie. Die won ze in de slotseconden van het Bilthovense SCHC. Haar vierde prijs al dit seizoen: ‘Ik ga voor elke prijs!’
Teuntje is geboren en getogen in Den Bosch, hier speelt ze al vanaf haar zesde in de jeugd van HC Den Bosch. Voor haar studie Werktuigbouwkunde aan Hogeschool Utrecht kwam ze naar Utrecht. Hier woont ze samen met twee niet-hockeyende huisgenoten.
Vanwege het WK onder 21 jaar wist ze begin dit schooljaar maar een paar vakken te halen. Daar heeft ze het soms lastig mee: ‘Eigenlijk wil je gewoon alles doen, en je hockey en je studie, maar dat kan gewoon niet.’
Ook verjaardagen worden wel eens gemist en vriendinnen kunnen tot het einde van het hockeyseizoen wachten om met haar op stap te kunnen. Maar gelukkig heeft ze rondom de toernooien goed contact met haar SLB-er, Daan Haeyen. Hij helpt haar een goede planning te maken om haar studie zo goed mogelijk te combineren met haar hockeycarrière.
Nu pas serieus zaalhockey
Teuntje: ‘We hebben met Den Bosch sinds dit jaar een nieuwe coach, Marieke Dijkstra, en zij is een voorstander van zaalhockey. Sinds haar komst zijn we het veel serieuzer gaan nemen. Daarvoor was het voor ons iets om de wintermaanden mee door te komen. Het was al tien jaar geleden dat Den Bosch er de zaalcompetitie mee wist te winnen. Met af en toe een beetje stuntelen stonden we dit jaar weer eens in de finale, wat tegelijkertijd de eerste en enige wedstrijd was die we weer met publiek speelden. De sporthal zat meteen bijna helemaal vol. Dit maakt alles extra mooi, zeker omdat we ook nog eens wisten te winnen en we het toen meteen met alle fans, familie en vrienden in de sporthal konden vieren.’
WK onder 21
‘Het WK werd eigenlijk in december georganiseerd, maar moest door corona verplaatst worden. De KNHB zei dat we er hierdoor niet meer heen zouden gaan. Iedereen was verdrietig, want een WK is iets waar we het hele jaar naar uitkijken. Uiteindelijk hebben we met de bond gepraat, en na veel gepuzzel konden we toch afreizen naar Zuid-Afrika.
Doordat het verplaatst werd, was het wel minder weer in Zuid-Afrika. Zo begon het te onweren tijdens onze wedstrijd tegen Zimbabwe, en moest iedereen dus van het veld af. Toen merkten we hoe verschillend onze culturen zijn. Zij begonnen tijdens de onweersbui te dansen, ook al stonden ze al 7-0 achter. Op een gegeven moment zijn we gezellig met ze mee gaan dansen.
Zulke kleine dingen maken van het WK een onvergetelijke ervaring. Als je ook nog eens het toernooi weet te winnen, wordt het helemaal onvergetelijk. Tijdens de finale zaten alle speelsters van de andere landen op de tribune te kijken. Na het laatste fluitsignaal kwamen ze allemaal het veld op met tassen vol kleding. Ze wilden shirtjes met ons ruilen. Wij hadden ook oude shirtjes meegenomen, om zoveel mogelijk te kunnen ruilen. Nu heb ik shirtjes van Argentinië, Ierland en Spanje en dat is supergaaf als aandenken. Ook de ballenmeisjes vroegen om allerlei dingen. Een van hen kwam naar mij toe om te vragen of ze mijn zweetbandje mocht hebben.
Gold Cup
‘Bij Den Bosch hebben we de Gold Cup, het bekertoernooi bij hockey, in de voorbije jaren niet serieus genomen. Het bestaat sinds 2017 en in de eerste jaren deden we niet eens mee. Het was altijd een beetje tussendoor en we zagen het vooral als extra kans om geblesseerd te raken. Met de nieuwe coach hebben we gezegd: ‘Laten we dit jaar meedoen’, en uiteindelijk haalde we de finale tegen SCHC. Door hen te verslaan, konden we een prijs aan de prijzenkast van Den Bosch toevoegen die we nog niet hadden.’
De laatste 40 seconden
‘Na de Gold Cup hadden we een gevoel van onoverwinnelijkheid. De eerste play-off finalewedstrijd, weer tegen SCHC, straalden we dat ook uit en wonnen met 1-3. Thuis kwamen we wat minder voor de dag en verloren we, waardoor we een derde en beslissende wedstrijd moesten spelen. Hierin kwamen we snel met 0-1 achter. Vlak na rust scoorden we de 1-1. En bij een gelijkspel zouden shoot-outs de winnaar bepalen.
Met nog drie minuten op de klok kwam onze coach naar mij toe. Of ik klaar was om een shoot-out te nemen. “Dat is helemaal niet nodig”, zei ik. En ja hoor, in de laatste 40 seconden kregen we een strafcorner die we binnen knalden; 2-1. Dan is het wachten op het eindsignaal voordat het feestvieren echt kan beginnen.
Het mooiste is om het kampioenschap met elkaar te kunnen vieren, met alle spelers en familieleden. In de avond namen we ook passend afscheid van drie ervaren speelsters die volgend seizoen bij ons vertrekken. Door hun vertrek komt er volgend jaar ruimte voor mij om meer speelminuten te maken en het stokje van hun over te nemen. Maar nu eerst in de zomervakantie mijn vijfde prijs van het seizoen binnenslepen en het EK onder 21 winnen.’
