Het is toch te belachelijk. Dat in Neder-fucking-land honderden mensen wekenlang buiten hebben moeten slapen. Dat hun tentjes werden afgepakt. Ze werden bekogeld met eieren. Weggezet als puin. En dat nu, na alles wat ze hebben meegemaakt, hun recht op gezinshereniging wordt afgepakt. Zot.
Als ik zeg dat de vluchtelingencrisis niet bestaat, zullen sommigen me begrijpen. Voor anderen is dit misschien helemaal nieuw. Wat er in Nederland ontbreekt, is de politieke wil om vluchtelingen op een menselijke manier te ontvangen. Ze ondanks hun kleur en cultuur te accepteren en een plekje te bieden in de maatschappij.
In het politieke debat worden deze groep vluchtelingen afgeschilderd als gelukszoekers, terroristen en mensen waar niet mee te werken is. Die angst voor migranten komt door de verkeerde framing, wat weer zorgt voor polarisatie in het debat en in het volk. In Den Haag kunnen ze als ze willen de feiten van de fabels scheiden. Maar dan zou het politieke spelletje snel uitgespeeld zijn.
En toch: Ondanks mijn frustratie en onbegrip weet ik zeker dat een deel van de mensen die stemmen voor een asielstop, wel ‘humane mensen’ zijn. Die kunnen meeleven en empathisch zijn. De mens is snel bang voor het onbekende. Hij neemt eerder iemand in huis die op hem lijkt. Maar hij is niet alleen maar slecht.
Ik stel voor om samen aan een langere tafel te gaan zitten en elkaar een kans te geven.
