Op de basisschool wou ik dokter worden. Later op de middelbare school neuroloog of hartchirurg. En nu? Surprise: ik word journalist.
Je ontkomt er niet aan, men wil maar al te graag weten of je toekomstplannen hebt. Het begon zodra ik kon praten en iedereen vroeg het. De vraag heeft zich nu verder ontwikkeld in ‘wat ben je van plan na je studie’? Vrienden, familie, vrienden van familie en bijna iedereen daaromheen heeft het me al gevraagd: ‘Weet je al wat je hierna gaat doen?’
Ik betrap mezelf erop dat ik elke keer weer net anders antwoord. Een master? Tussenjaar? BNNVARA Academy? Of beginnen met werken? Fulltime of parttime? Een vaste baan of freelance klusjes doen? Ik heb niet een groot plan, maar een heleboel dingen die me leuk lijken. Vaak voeg ik er schaapachtig aan toe dat ik het liefst wil reizen, documentaires maken en verhalen wil vertellen over mensen die niet altijd gehoord worden. That’s the main goal.
Afgelopen zomer kwam het besef dat ik bijna klaar ben hard binnen. Ik heb wekenlang gepiekerd over of ik een master wil doen of niet. The pressure was real, ik moest weten wat ik hierna wil gaan doen. Ik sliep slecht, bleef maar malen totdat ik tijdens een gesprek bij een vriendin eindelijk hardop zei: ‘Ik heb nu nog helemaal geen zin in die master!’ En me realiseerde dat ik me er diep van binnen helemaal niet zo druk over wil maken.
Het komt allemaal wel. Niet in een te zweverige context, want ik denk dat de ideale kans niet zomaar uit de lucht komt vallen. Ik ben ermee bezig, maar hoef het niet uitgestippeld te hebben. Hoef al helemaal niet iedereen op de hoogte te stellen over mijn eventuele toekomstplannen. Enne, die master ga ik niet doen trouwens. Nog niet.
