Dat het goed kan komen met kinderen die alleen maar onvoldoendes halen, niets begrijpen van de lesstof en hun ouders tot wanhoop brengen, blijkt uit het laatste boek Schoolpijn van de Franse schrijver, essayist en leraar Daniel Pennac. De Fransman stond 25 jaar voor de klas en met veel plezier. In zijn boek vertelt Pennac over zijn eigen dramatische schooltijd. Waren zijn broers succesvol op school, bij de jonge Daniel beklijfde niets. De Fransman verhaalt over de veranderingen in het onderwijs en bij de kinderen de afgelopen decennia. Daarbij schuwt hij adviezen aan ouders en docenten niet. Een slechte leerling is als een ui, schrijft Pennac, ‘een aantal lagen verdriet, angst, ongerustheid, rancune, boosheid, onbevredigde behoeften, een woeste onverschilligheid, en dat alles tegen de achtergrond van een verleden vol schaamte, een heden dat weinig goeds te bieden heeft, en een verloren toekomst’. De les kan pas beginnen als je als docent die ui hebt gepeld. Pennac is niet van het vernieuwingsonderwijs, meer van het ouderwetse uit je hoofd stampen, want daardoor beklijft de stof. En kinderen van tegenwoordig: dat zijn calculerende burgers geworden in een wereld die bol staat van merken en marketing.
****
(Uitgeverij Meulenhoff, 18,90 euro, 221 pagina’s)
