Anderhalf jaar geleden werd het zwart voor haar ogen. Vanaf dat moment veranderde haar leven. Sanne Bronkhorst (22) kreeg een burn-out en deelde tijdens de Welzijnsdag op 23 november haar verhaal. Ze vertelde waarom het fout ging en wat ze deed om beter te worden.
Het is even zoeken naar de juiste kas in de Botanische Tuinen, maar de geplastificeerde A4’tjes met pijlen wijzen de weg. Twintig studenten zitten klaar voor de lezing van Sanne Bronkhorst, precies de helft van de stoelen is bezet. Omringd door planten begint Sanne te vertellen. ‘Ik moet presteren. Ik moet uitblinken. Ik moet er zijn voor mijn vriendinnen. Ik moet snel reageren op mijn berichtjes. Ik moet sporten. Ik moet veel geld verdienen zodat mijn studieschuld niet te hoog wordt.’
Ze kijkt de zaal in. ‘Dit ging er door mijn hoofd toen ik student was. Anderhalf jaar geleden ging het mis, ineens kon ik niks meer.’
Skiongeluk
‘Ik heb een goede jeugd gehad, maar ook dan kun je mentale problemen krijgen. Voetbal vond ik geweldig, maar ik mocht daar niet meteen op omdat ik een meisje ben. Dus ging ik kort op basketbal, waarbij ik mijn voeten gebruikte om de bal voort te bewegen. Dat zei genoeg, ik wilde écht op voetbal. Ik voelde me op het schoolplein pas gewaardeerd als ik goed kon voetballen, als meisje. Een voorbeeld waarbij prestatiedruk als kind al speelde.’
Na de middelbare school ging Sanne reizen. ‘Dat vond ik heerlijk en ik wilde dit voor altijd blijven doen. Ik werkte op campings en begeleidde groepsreizen.’ Maar toen kreeg ze een skiongeluk. ‘Ik viel op de piste, scheurde al mijn kniebanden, en zat een half jaar in een rolstoel. Mijn herstel duurde tweeënhalf jaar en ik kon niet weg, dus ik besloot toch te gaan studeren.’ Ze begon met de Academische Pabo op de Marnix Academie.
Ze had het naar haar zin met haar drukke schema. ‘In de avond gaf ik bijles, ik sportte, ik moest naar de fysio, ik had stage en ik had les. Het was continue een race tegen de klok en het gaf mij een kick dat dat lukte.’ Toen ze was hersteld van haar skiongeluk, ging ze ook weer op reis.
‘In Italië begeleidde ik anderhalf jaar geleden een reis. We maakten een uitstapje met een boot, en ineens werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon niet meer op mijn benen staan en werd misselijk. Die avond dacht ik aan een zonnesteek’.
Te moe voor de wc
Het geluid van vallende regen is hoorbaar in de kas. Sanne praat verder: ‘Eenmaal in Nederland kreeg ik extreme hoofdpijn, hartkloppingen, rugpijn en was ik extreem moe. Ook was ik zwaar overprikkeld voor licht en geluid, was ik emotioneel, piekerde ik veel en voelde ik mij leeg. Dagenlang zat ik binnen. Alleen al het checken van mijn telefoon gaf mij paniek. Ik was te moe om naar beneden te lopen en naar de wc te gaan.’
‘Ik herkende alle symptomen’
Ze besloot stiekem hulp te zoeken omdat ze zich schaamde voor haar klachten. ‘Ik voelde me zo’n mislukkeling. Na twee weken dacht ik nog steeds dat het een zonnesteek was. Tot ik met mijn decaan belde. Die zei: “Ik denk dat je een burn-out hebt”. Ik googelde de symptomen en herkende alles.’ Een burn-out kan makkelijk een jaar duren, maar Sanne dacht dat ze wel binnen drie maanden kon herstellen. Haar klachten werden echter erger. ‘Piekeren, eenzaamheid, niet meer weten wie ik was en waar ik nog blij van werd. Ik dacht dat ik mijn passies had gevonden – reizen en lesgeven-, maar daardoor was ik in een burn-out geraakt.’ En ze was angstig. ‘Bang om nooit meer veel prikkels aan te kunnen.’ Ze kijkt het publiek aan. ‘Wie herkent dat?’ Bijna alle vingers gaan omhoog. ‘Tijdens mijn burn-out dacht ik dat ik de enige was.’
Een nieuwe start
Oudejaarsavond 2021 vierde ze niet met vriendinnen, maar zat ze alleen in bad, omringd door kaarsjes. ‘In een boekje schreef ik mijn verlangens voor het nieuwe jaar. Ik wilde niet meer vechten tegen de burn-out, ik wilde bouwen aan het nieuwe. Lief zijn voor mezelf, nieuwe vriendschappen sluiten en nieuwe hobby’s zoeken.’
One way ticket Ibiza
Op de PowerPoint verschijnt een foto waarin ze zichzelf een knuffel geeft, dat was in april 2022. ‘Tijdens een retreat op Ibiza heb ik geleerd hoe krachtig het is om kwetsbaar te zijn. Mijn gevoelens mogen er zijn.’ Ze stopte met haar studie, ook al hoefde ze nog maar één jaar, en vertrok na de retreat zonder plan naar Ibiza. ‘Ik had nog steeds weinig energie, maar legde mij erbij neer. Op Ibiza zijn ze vrijer en is het normaler om naar je gevoel te luisteren.’ Ze begeleidde mensen via haar schrijfmethode, om dichter bij hun gevoel te komen. In Nederland heeft ze inmiddels haar eigen bedrijf waarmee ze andere twintigers helpt met rust en zelfliefde.
‘Iedereen ontvolgen die mij niet inspireert.’
‘Schrijven was voor mij de tool die alles heeft veranderd. Dankzij schrijven kon ik mijn eigen gevoelens een plekje geven. Ik schreef over positieve dingen, waardoor ik mij daar ook meer op ging focussen. Hierdoor veranderde mijn gedachten, gevoel en uiteindelijk ook mijn buitenwereld en energielevel.’ Inmiddels doet ze vier keer per week aan yoga en zwemt ze. ‘Eerst wilde ik zoveel mogelijk baantjes zwemmen, maar het gaat niet om presteren. Ik zwem nu expres langzamer dan alle oude vrouwtjes.’
Na vijf kwartier is ze klaar met haar verhaal. Studenten uit de zaal mogen hun tips delen. ‘Schrijf op waar je wel en geen invloed over hebt.’ Eén student heeft zelf een burn-out gehad, een ander heeft het nu bijna. ‘Praat erover met vrienden, hoe eng dat ook kan zijn.’
Sanne geeft zelf ook nog tips. ‘Leg je verhaal op tafel. Er zijn weinig jonge mensen die over een burn-out praten, maar juist dat laat zien dat het niet alleen iets is voor mensen met een fulltime baan. En je bent absoluut niet de enige.’ Sanne volgt inmiddels alleen nog mensen die haar inspireren. ‘Vergelijk jezelf enkel met jezelf van gister. Drie keer per dag leg ik vijf minuten alles neer, om bij mezelf in te checken. Hoe voel ik me? Ik ben nog niet helemaal de oude, maar die wil ik ook niet meer zijn. Ik sta nu veel meer in verbinding met mezelf en durf nu naar mijn gevoel en lichaam te luisteren.’’
Op woensdag 23 november organiseerde het Student Support Centre (SSC) een Welzijnsdag. Studenten konden drie workshops en twee lezingen volgen in een kas in de Botanische Tuinen. Eén daarvan was de lezing van Sanne Bronkhorst.
