Maartje Huvenaars studeerde tot voor kort Journalistiek aan de HU.
Mijn grootste zorg als puber was altijd de bus.
Het beste scenario was dat iemand anders al op het knopje had gedrukt, want dan hoefde ik me geen zorgen te maken. Maar dat soort geluk kwam niet voor in mijn leven. Bij mij was het altijd piekeren en zweten, tot de laatste halte.
Je kunt niet op het knopje drukken als de bus net is vertrokken van de voorgaande halte. Dat is te opdringerig en daarmee is de toon meteen gezet. Het is ook ongepast als je drukt vlak voordat je aankomt bij de volgende halte, want dat is irritant voor de buschauffeur, die moet dan een noodstop maken.
Ik ben van mening dat het ook niet kan als de volgende halte net is omgeroepen. Dan denken je medepassagiers dat je niet aan het opletten bent.
Wat je eigenlijk zou moeten doen is op het knopje drukken net voordat de volgende halte wordt omgeroepen. Dan weten de anderen in de bus dat jij je leven volledig op orde hebt en dan kun je met een gerust hart, zelfvoldaan gevoel en een applaus de bus uit stappen.
Sinds een paar maanden lukt het me steeds vaker met bovenstaande iets soepeler om te gaan. Uit grondige observatie blijkt namelijk dat er redelijk wat mensen zijn met opdringerig drukgedrag. Ook blijkt dat medepassagiers vaak genoeg wachten op de omroepstem en hun zaken blijkbaar niet goed geregeld hebben.
Ik constateer voorzichtig dat het misschien in feite niet zo opvalt als ik het fout doe. Daarom probeer ik sinds enige tijd (wanneer ik in een zelfverzekerde bui ben) te drukken wanneer het me goeddunkt. Living life on the egde.
