Tweede Paasdag ga ik lopen voor de LOL. Een actie van de hogeschool waarbij je mee mag doen met een willekeurige afstand tijdens de Jaarbeurs Marathon en de school doneert voor iedere loper € 10 aan de stichting Leukemie. Een nobel streven, al zeg ik het zelf, waaraan ik natuurlijk graag meewerk.
Dus moet er getraind worden! Mijn conditie is behoorlijk beneden peil en ook al ga ik maar 5 km rennen, dat doe je niet zomaar. Vorig jaar was ik er namelijk ook bij. Dat was behoorlijk dapper van mezelf, want vorig jaar Pasen was het weer werkelijk erbarmelijk. Sneeuwstormen, hagel, krachtige wind en dan opeens weer een felle zon wisselden elkaar af. In de trein op weg naar Utrecht werd omgeroepen dat we extra voorzichtig moesten zijn omdat de perrons zo glad waren dat er al eerder die dag ongelukken waren gebeurd. Zulk weer.
Met wanten, muts en dikke sokken vertrok ik naar de Jaarbeurs alwaar ik een heus nummer op mijn supercoole HU-shirt gespeld kreeg. Ik voelde me net een echte hardloper. Een of ander rare gele plastic broche liet ik in de envelop zitten. Met allerlei getrainde, magere atleten stond ik te bibberen bij de start. Dit kan ik niet, ging er door me heen, ik heb drie keer getraind en toen lag ik na 3,5 km al uitgeput op de loopband. Hoe moet ik dan in godsnaam 5 km gaan redden? De eerste kilometers hield ik dat gevoel vast. Ik had geen idee van het parcours, dus ik rende iedereen maar achterna. Toen bleek dat we na de Croeselaan ook nog om de hele Jaarbeurs heen moesten, was daar de overweging om te stoppen. Mijn voeten knalden uit mijn simpele gympies die niet gemaakt zijn om er 5 km op te hardlopen, mijn ademhaling ging veel te snel en de steken in mijn zij waren bijna ondragelijk. Maar goed, ik ben geen watje, dus dribbelde ik maar wat voort. En daar was dan hét moment waar alle topsporters over praten: the flow. Het moment dat het vanzelf gaat, je benen niet meer voelt, de turbo aan kan en je als het ware naar de finish vliegt. Met grote passen passeerde ik de streep: yes! Ik heb het gehaald! Na een medaille in ontvangst genomen te hebben, wilde ik wel weten in welke tijd ik deze reuzenprestatie had neergezet. Maar toen ik naar de balie ging om mijn tijd te checken, werd er gevraagd om die rare gele plastic broche. De chip waar ik € 8,50 voor had betaald en die mijn tijd bij zou houden. Oeps..
Mijn tijd van vorig jaar verbeteren is dus niet zo moeilijk. Ik heb net mijn eerste ‘training’ erop zitten: na 12 minuten hing ik over de reling van de brug mijn steken eruit te hijgen. Dat wordt nog even doorwerken tot Tweede Paasdag.
