Veel studenten en medewerkers zetten zich in hun vrije tijd in voor een goed doel. Wat motiveert ze? Op deze pagina’s enkele persoonlijke verhalen van vrijwilligers.
Ria Brouwer (53)
Medewerkster Studie Informatiecentrum HU
Ronald McDonald Huis Utrecht
Wat voor vrijwilligerswerk doe je? ‘Ik werk een dagdeel in de week en regelmatig een dagdeel in het weekend bij een Ronald McDonald Huis Utrecht. Daar kunnen de ouders logeren van kinderen die in het Wilhelmina Kinderziekenhuis liggen, onderdeel van het UMC Utrecht. Het huis telt 25 kamers en er werken drie betaalde krachten samen met zeventig vrijwilligers. Als vrijwilligster draag ik ertoe bij dat het Huis op orde blijft, netjes is en vertrouwd aandoet. Tijdens de werkzaamheden ontstaat vaak een spontaan gesprek met de gasten die in het huis logeren. We bieden een luisterend oor.’
Waarom dit doel? ‘Het is belangrijk dat ouders dicht bij hun zieke kind kunnen zijn. Verdriet en blijdschap wisselen elkaar af. Het is fijn dat je als vrijwilligster van betekenis kunt zijn voor ouders die bezorgd zijn om de gezondheid van hun kind. Want ik weet hoe het is om een ziek kind te hebben. Ons zoontje – Lennart – is een aantal jaren geleden vlak voor zijn tweede verjaardag overleden. Hij is geboren met een hartafwijking en twee keer geopereerd. Bij de laatste operatie traden er complicaties op waarna hij is gestorven.’
Moeilijkste moment? ‘Het besef dat kinderen ziek kunnen zijn en pijn hebben terwijl ze horen te spelen en thuis te zijn bij hun ouders.’
Mooiste moment? ‘Toen ik een keer in de tuin van het huis keek en in de zon een klein kind zag zitten, met achterop een infuusje, dicht tegen zijn moeder aan. Dat is een van de momenten om te koesteren. Het geeft me veerkracht en voldoening.’
Nerko Hadziarapovic (32)
Docent entertainmentmarketing bij commerciële economie
Stichting Hope Box
Wat voor vrijwilligerswerk doe je? ‘Ik ben actief bij de Stichting Hope Box. Die zet zich in voor jongeren in conflictgebieden en voormalige oorlogszones. We vliegen er naar toe en stimuleren hen creatief bezig te zijn, bijvoorbeeld door muziek te maken of te schilderen. Op die manier brengen we rivaliserende groepen bij elkaar en bieden we een uitlaatklep voor hun frustraties. Ze leren om hun slechte ervaringen tijdens de conflicten te verwerken en het stimuleert hen om door te gaan met het opbouwen van hun leven. Er zijn projecten in voormalig Joegoslavië, Burundi (Afrika), Vietnam, Georgië en we willen ook naar Cuba.’
Waarom dit doel? ‘Ik speelde jarenlang als gitarist in de band van rapper Ali B. Hij heeft met Marco Borsato een liedje geschreven voor War Child. Zo kwam ik in contact met Hope Box. Ik was een tijd lang coördinator van de muziekafdeling. Vorig jaar ben ik in Georgië geweest en heb met weeskinderen muziek- en graffitiprojecten gedaan. In september wil ik terug om te kijken hoe het met de jongeren gaat. Ik ben begin jaren negentig met mijn moeder en zusje uit Bosnië gevlucht vanwege de oorlog in Joegoslavië. Ik was toen bijna vijftien. Mijn vader bleef en is later vermoord. Ik heb er op afstand toch veel van meegekregen.’
Moeilijkste moment? ‘Korte tijd voordat we met een groep naar Burundi zouden vertrekken ging de reis niet door. Nederland gaf een negatief reisadvies af omdat de staat onze veiligheid niet kon garanderen. Terwijl we de reis maandenlang hadden voorbereid.’
Mooiste moment? ‘In Georgië omhelsde een klein weesmeisje mij en zei met haar ogen: ga niet weg. Dan realiseer je je waar je het voor doet.’
John den Outer (38)
Deeltijdstudent leraar techniek 2e graads
Stichting Crossing Alaska for Kika
Wat voor vrijwilligerswerk doe je? ‘Samen met mijn vrouw heb ik een aantal jaar geleden de Stichting Crossing Alaska for Kika opgezet om geld in te zamelen voor Kinderen Kanker Vrij en daar ben ik nu voorzitter en expeditieleider. In 2008 hebben we een poging gewaagd om Alaska van zuid naar noord over te steken: zo’n 2.000 kilometer. Dit om geld in te zamelen voor het onderzoek naar geneesmiddelen voor kinderkanker in het Sophia Kinderziekenhuis. Helaas is dit door hevige sneeuwval niet gelukt. We moesten afbuigen naar het westen en hebben uiteindelijk maar 1.300 km gelopen. We zijn nu aan het kijken of we een nieuwe expeditie op kunnen zetten.’
Waarom dit doel? ‘Bij mijn neefje werd op zijn veertiende een hersentumor ontdekt. Op zijn zestiende is hij eraan overleden. Het is nu al twintig jaar geleden, maar ik heb vanaf toen altijd gezegd dat ik er iets mee wilde doen. Het idee achter de expeditie is de strijd die geleverd moet worden. Kinderen met kanker moeten elke dag vechten tegen zichzelf en hun ziekte. Alleen zij hebben er niet voor gekozen en ik kies ervoor om de pijn te trotseren tijdens zo’n barre tocht, al is die pijn veel minder heftig. Hiermee beelden we symbolisch hun strijd uit. Daarnaast hebben we voor Alaska gekozen omdat we op een andere manier aandacht wilden vragen en zo’n expeditie was nog nooit gedaan.’
Moeilijkste moment? ‘Toen we op bezoek gingen bij de kinderen in het Sophia Kinderziekenhuis. De kinderen zijn zo jong en zo ziek en moeten zoveel doormaken. Je kan daar niet met een zielig hoofd gaan zitten. Maar op de terugweg in de auto had ik het toch wel even moeilijk.’
Mooiste moment? ‘Dat was ook bij de bezoeken in het ziekenhuis. Want ondanks alles wat de kinderen meemaken hebben ze nog ontzettend veel levenslust en lijkt het alsof ze alles veel makkelijker kunnen relativeren dan volwassenen. Ze kunnen nog steeds hard lachen en tijdens mijn reis door Alaska was het die herinnering die me, als ik er doorheen zat, een extra boost gaf om door te gaan.’
Jacco Gnodde (44)
Docent/account manager bij het cluster ICT opleidingen
Alpe d’HuZes
Wat voor vrijwilligerswerk doe je? ‘Ik doe mee aan Alpe d’HuZes (www.hu6.nl). Op 4 juni ga ik proberen om op één dag minimaal zes keer de beklimming van de Alpe d’Huez af te leggen. Hiermee wordt geld bijeen gebracht voor de strijd tegen kanker, in het bijzonder voor het onderzoeksprogramma A-Care, dat zich richt op het verbetering van de mogelijkheden tot revalidatie van kankerpatiënten.’
Waarom dit doel? ‘Ik heb binnen mijn familie (mijn moeder), in mijn vriendenkring, op mijn werk en bij nog enkele mensen in mijn directe omgeving meegemaakt wat er gebeurt als wordt geconstateerd dat je kanker hebt. In veel gevallen zijn er mogelijkheden tot een succesvolle behandeling, maar dat is helaas niet altijd. Ik ben ervan overtuigd dat er veel pijn en verdriet kan worden voorkomen door meer onderzoek te doen naar verbetering van de mogelijkheden tot behandelingen.’
Moeilijkste moment? ‘Ik heb in het verleden redelijk wat aan duursport, zoals hardlopen en wielrennen, gedaan. De afgelopen twintig jaar heb ik vrijwel geen sportieve prestaties meer geleverd. Bovendien was ik niet geheel ‘schadevrij’, had bijvoorbeeld knieklachten. Dit betekent dat ik serieus aandacht moest besteden aan de voorbereiding. Hoewel ik inmiddels met sprongen vooruit ben gegaan, zal het een enorme klus worden. De grootste uitdaging zit in het rijden op reserves. Gek eigenlijk… dat het mijn grootste uitdaging zal zijn om het rustig aan te doen.’
Mooiste moment? ‘Ik zal er in de voorbereiding voor zorgen dat ik tijdens de beklimming regelmatig denk aan de mensen die mij hebben geïnspireerd om mee te doen aan deze actie, de zogenaamde ‘ankertjes’. Die heb ik hard nodig om een prestatie neer te zetten waartoe ik uit mijzelf nooit toe in staat zou zijn geweest. Het moment waarop ik mijn laatste beklimming heb afgerond zal uiteraard bijzonder zijn: het ‘finish-gevoel’. Het is indrukwekkend om zoveel steun te krijgen voor mijn deelname aan deze actie; dit geeft mij het gevoel dat ik deze klus niet in mijn eentje hoef te klaren.’
Marleen Segers (23)
Vierdejaars verpleegkunde
Studentendesk Rode Kruis Utrecht
Wat voor vrijwilligerswerk doe je? ‘Ik zit met vier andere studenten in het bestuur van de studentendesk van het Rode Kruis Utrecht, dat is een aparte afdeling die vijf jaar geleden door studenten opgezet is. Samen met onze commissies zetten we projecten op die zowel landelijk als alleen in Utrecht uitgevoerd worden. Zo houden we sinterklaasfeesten voor kansarme kinderen en lezen we voor in het Wilhelmina Kinderziekenhuis.’
Waarom dit doel? ‘Sowieso heb ik altijd al wat gehad met ontwikkelingshulp en het Rode Kruis. Naast mijn studie werk ik in de wijkverpleging en daar kom je de vergeten doelgroepen tegen. Zo kom je bijvoorbeeld bij mensen die de hele dag alleen thuis zitten. Ik help ze dan ’s middags met hun medicijnen en ik weet dat ze pas ’s avonds weer even iemand zien die assisteert met het uittrekken van de steunkousen. Met de projecten nemen we die mensen een keer een dagje mee op pad of gaan we pannenkoeken bakken.’
Mooiste moment? ‘Momenteel ben ik voornamelijk bezig met het zoeken naar nieuwe bestuurs- en commissieleden, aangezien het bestuursjaar er bijna op zit. En het is toch wel lastig om studenten te bereiken. Veel studenten kennen ons niet en daarnaast is het ook maar een selecte groep die een bestuursjaar bij het Rode Kruis wil doen. Veel studenten zijn toch ‘volop’ student: studeren, stappen en vrienden. Terwijl er zo veel meer is.’
Mooiste moment? ‘Sinterklaas bestaat, een project dat we opgezet hebben voor de kinderen van ouders die onder de armoedegrens leven. We zijn een tijd lang bezig met het project op te zetten, sponsoren te vinden en de cadeautjes in te pakken. Vervolgens zie je de kinderen helemaal blij worden van de cadeautjes en komen de ouders je bedanken omdat hun kinderen zo toch nog sinterklaas kunnen vieren.’
HU en goede doelen
Ook de hogeschool zelf zet zich op verschillende manieren in voor goede doelen. Zo kunnen medewerkers ervoor kiezen de kosten van het jaarlijks kerstpakket te doneren aan een goed doel. Dit jaar bracht dat ruim 22.500 euro op voor onder meer de ontwikkelingsorganisatie Oxfam/Novib,
Een meer sportievere aangelegenheid is de actie ‘Lopen voor de LOL’. Medewerkers en studenten lopen mee met de marathon van Utrecht onder de vlag van de Loop Organisatie Leukemie. Voor elke sportieveling doneert de hogeschool tien euro aan de Stichting Leukemie. Afgelopen april leverde de tocht ruim 1500 euro op.
Studenten van het Instituut voor Social Work in Amersfoort richtten in 2008 de Stichting Young ‘n’ Strong op. De organisatie haalt geld op voor projecten in Kenia waar de studenten eerder stage liepen. De stichting is in handen van de studenten die na hun afstuderen het stokje doorgeven aan een nieuwe lichting. Zij zetten zich dan in voor een zelf gekozen goed doel.
Vrijwilligerswerk stimuleren
De HU zou medewerkers twee uur per week vrij moeten roosteren om vrijwilligerswerk te kunnen doen. Dat bepleit Babette van Gool, medewerkster van het Bedrijfsbureau van de faculteit Natuur en Techniek. ‘Als iemand dan een dagdeel in de week vrijwilligerswerk doet dan komt de helft van de hogeschool en de andere helft van de persoon zelf’, legt zij uit. Zij vindt dat de werkgever de werknemers moet stimuleren om zich in te zetten voor goede doelen. Dat is goed voor de samenleving, een verrijking voor de betreffende persoon en ook de werkgever spint er garen bij: zij krijgt extra gemotiveerde medewerkers die interessante maatschappelijke relaties onderhouden. Van Gool bepleitte haar zaak onlangs tijdens een vergadering van de centrale medezeggenschapsraad (CMR), die het voorstel aan zal kaarten bij het college van bestuur.
