Hij zou er een half jaar stage lopen, maar is na drie maanden Indonesië uitgestuurd omdat hij een Pro-Tibet demonstratie had bijgewoond. Stef Bolte (24), derdejaars CMV aan de HU-Amersfoort en idealist pur sang, heeft er ‘inderdaad wel even van gebaald’, maar ziet er ook het positieve van in: ‘zo heb ik de mensenrechten weer een beetje in de kijker gezet.’
Wat deed je daar nou precies?
‘Ik werkte bij mensenrechtenorganisatie Kontras. Daar deed ik onderzoek naar nieuwe campagnemogelijkheden. Kontras steunde de pro-Tibet demonstratie. Ik protesteerde niet, ik was meer aan het observeren.’
Waarom werd juist jij eruit gepikt?
(haalt zijn schouders op) ‘Er schijnen nog een stuk of zeven anderen opgepakt te zijn, maar die zijn zonder aanklacht naar huis gestuurd. Ik ben vijf uur ondervraagd, daarna kon ik gaan. Drie dagen later hoorde ik dat ik het land uit moest wegens misbruik van mijn visum. Ik heb geen idee hoe de politie tot dat besluit zijn gekomen. Daarover hebben ze me niet ingelicht.’
Hoe heftig was die uitzetting?
‘Dat stelde niks voor. Mijn paspoort was ingenomen, en met een vervangend rechtsgeldig document heb ik nog twee weken in Jakarta rondgelopen. Daarna ben ik terug naar Nederland gevlogen.’
Had je het kunnen voorzien?
‘Zoiets verwacht je natuurlijk niet. Maar mensenrechten is in veel landen een delicaat onderwerp. Ik ben heus niet de eerste en zeker niet de laatste die voor zoiets een land wordt uitgezet.’
Heeft het je afgeschrikt?
‘Nee. In mijn ogen heb ik niks verkeerds gedaan. Het is nu eenmaal zo gelopen. Of ik boos ben? Boos word ik om de verhalen die ik tijdens mijn stage hoorde over mensen die bijvoorbeeld gevangen zitten zonder proces of vermist zijn. Ik ben eerder teleurgesteld dat ik mijn werk niet kan afmaken.’
Wat was het eerste wat je deed toen je voet op Nederlandse bodem zette?
‘Het was hier heerlijk weer, dus ik ben meteen op een terras geploft met een heerlijke joint en een biertje.’
En daarna komen de praktische zaken: je hebt geen kamer, geen studiepunten?
‘Die studiepunten heb ik voor de helft binnen, de andere helft los ik op met projecten. Ik moet uren maken. Die kamer komt wel goed, ik woon nu tijdelijk bij m’n ouders.’
Hoe lang blijven de Indonesische poorten voor je gesloten?
‘Een jaar, maar Kontras vecht dat aan. Zij hebben me fantastisch geholpen. Hoe dat juridisch verder gaat, moet ik afwachten.’
Zal Tibet ooit vrij zijn?
‘Dat weet ik niet. Ik hoop het.’
