Columniste Noah Moeys studeert Journalistiek aan de HU en Liberal Arts & Sciences aan de UU. Voor haar journalistiekstage verblijft ze in het Amazonegebied. Haar belevenissen deelt ze iedere veertien dagen op de site van Trajectum. Vandaag: van onschuldige studente naar potentieel gevaar voor het bedrijfsleven van Peru
Met trillende vingers schrijf ik deze column. Ik weet het zeker. Zojuist ben ik voor het eerst in mijn leven afgeluisterd.
Een aantal weken geleden begon ik aan een artikel over het dorpje Choropampa waar in 2000 een kwiklekkage was (zie mijn eerdere column). De mensen zijn ziek en er is geen medische hulp, ondanks beloftes van de goudmijn verantwoordelijk voor de lekkage. Het is een zaak die zowel de Amerikaanse mijneigenaren als de corrupte regering al geruime tijd uit de publiciteit probeert te houden. Documenten zijn verstopt, lab resultaten verdwenen en betrokkenen zwijgen stoïcijns.
Vanaf het eerste interview met de burgermeester van het dorpje blijkt dat het ingewikkeld gaat worden. Volgens hem heeft bijna iedere journalist, toxicoloog of advocaat na een aantal weken het werk over Choropampa gestaakt. Buiten raad zegt hij: ‘Als jij net als al die anderen ook omgekocht wordt door de goudmijn, weet dan dat God het ziet.’
Kort daarna bel ik naar de dorpsvertegenwoordigster Juana. Plots hoor ik een mannenstem in een ruimte vol rumoer. ‘Hallo?’ vraagt Juana nog aan mij, ‘was jij dat?’ Terwijl we ons gesprek vervolgen over bloedtesten en kwikniveaus, gebeurt het nog een keer. Er lijkt een derde persoon mee te doen; onverstaanbaar en telkens maar eventjes.
Als ik een minuut later ophang, valt pas het kwartje. Het was geen storing en Juana stond niet in een supermarkt. Ik ben afgeluisterd. En ze lieten bewust weten dat ze er waren.
Geschokt en met hele andere ogen kijk ik naar die iPhone in dat versleten bruine hoesje op de hoek van de tafel. Is dit mijn toekomst als onderzoeksjournalist?
‘It’s not uncommon,’ vertelt mijn Amerikaanse mentor me, ‘zeker niet met goudmijn Yanacocha.’ Ze willen dat je je ongemakkelijk voelt en stopt. ‘But keep doing the work you’re doing, because it is important.’
Wat kan er toch veel veranderen in drie maanden. Van onschuldige studente op reis naar een potentieel gevaar voor het bedrijfsleven van Peru.
Het artikel verschijnt binnenkort in The Guardian. Slinkse manieren van de goudmijn zullen hier niets aan veranderen. Maar wat wel zal veranderen, is dat ik mijn mobiel wat vaker op vliegtuigmodus zet.
