Woordelijk uitgeschreven notulen zie je bijna nergens meer. Je kan een vergadering tenslotte terugluisteren (net als bij een podcast van een radio-uitzending), maar verder moet je het doen met een besluitenlijst. Want het gaat tenslotte om de essentie van die vergadering.
Hele lange verhalen en artikelen zag je nog wel in Vrij Nederland. Maar die werden gelijk afgeschaft met het magazine formaat dat in oktober 2005 werd geïntroduceerd. Het zijn nu artikelen van maximaal twee pagina’s, liefst één. Het fameuze Amerikaanse weekblad The New Yorker geeft onderzoeksjournalisten tegenwoordig geen 6000, maar nog ‘slechts’ 4000 woorden voor een artikel. De nieuwsuitzendingen op radio en televisie moeten bestaan uit korte items. De spreektijd bij De Wereld Draait Door is twee minuten en als je interessant bent, krijg je er wat seconden bij.
Alles moet korter en compacter. Onderlinge correspondentie is niet meer die lange met de hand geschreven brief in een envelop met postzegel, die naar een rode brievenbus wordt gebracht, maar een e-mail. En steeds vaker wordt dit nog meer beperkt door de maximaal 140 tekens van Twitter. Heeft men elkaar steeds minder te melden, neemt de nieuwsgierigheid voor informatie af, heeft men minder tijd? Wie geeft mij het antwoord?
