Er moet meer gelezen worden op de HU, vinden HU-docenten Geert en Lys. In de serie ‘Boekenestafette’ vertellen HU’ers over hun mooiste boek. Deze keer: deeltijdstudent Cato Ootes (42) over het Duitse boek Papier Klavier.
Het laatste boek dat me enorm ontroerd heeft, heb ik gelezen voor mijn opleiding Leraar Duits. Voor dit vak moest ik een boekenlijst samenstellen voor scholieren. Struinen in buitenlandse boekhandels is mijn hobby. Ik kan er uren rondhangen, tot ergernis van mijn gezin: ‘Niet weer een boekhandel…’ Terwijl de kinderen (met papa) dan in het nabijgelegen café wachten tot mama klaar is, probeer ik zo snel mogelijk de juweeltjes te vinden. Of boeken waar ik mijn leerlingen mee kan enthousiasmeren te lezen en de taal te leren.
Afgelopen zomer was ik weer in zo’n boekenwarenhuis die ze in Duitsland, gelukkig, best veel hebben. Mijn oog viel op Papier Klavier van de auteur Elisabeth Steinkellner, met illustraties van Anna Gusella. Het is niet alleen een prachtig boek om in de hand te houden, het zit ook vol met heerlijke tekeningen die het verhaal ondersteunen.
Het gaat over de 16-jarige Maia die het als opgroeiende puber niet makkelijk heeft. Ze is wat stevig en haar moeder werkt zoveel dat Maia min of meer een vervangende moeder is voor haar twee jongere zusjes met wie ze een slaapkamer deelt. Ze heeft twee goede vrienden waarvan een stoeit met diens gender. Een van Maia’s zusjes heeft pianoles op de ‘zebra’ van de bovenbuurvrouw, hun surrogaat oma. Als deze oma sterft verandert er van alles in het leven van de meisjes en komen ze erachter dat ze niet alleen een ‘Sozialprojekt’ waren. Het is geschreven in dagboekvorm met bijbehorende krabbels en tekeningetjes en het is een spiegel van deze tijd met alle mogelijke personages en adolescentenissues die daarbij horen.
Veel van de tekst raakte me enorm, maar vooral van dit citaat krijg ik – ook nu weer- kippenvel.
Maia zit samen met haar vriend(in) op de rand van de zandbak:
Ben je gelukkig?
schrijf ik met mijn vinger in het zand.
Hij denkt.
Soms
schrijft hij terug.
Is dat genoeg?
vraag ik. Hij strekt
zijn wijsvinger uit,
wil beginnen met schrijven en twijfelt.
Lang.
Ik ben geen puber meer, maar volgens mij is dit is alles zeggend voor een groot deel van de leerlingen die worstelen met volwassen worden en de rol die geluk in het leven speelt. Ik geef nu nog les aan tweede klassen en dit boek is wat te uitdagend, maar als ik mijn kans krijg, komt deze op de verplichte leeslijst.
En dat is waarom lezen zo bijzonder is, net als goeie muziek of een film je kan raken, kan tekst je ook emotioneren en je aan het denken zetten. Dus pak een boek – maakt niet uit wat – lees en voel!
Slechts één boek kiezen voor deze estafette was overigens niet eenvoudig. Ik wilde meteen alle boeken noemen waar ik dolenthousiast van word. Mijn lievelings ‘kinderboek’ van Tonke Dragt bijvoorbeeld: Aan de andere kant van de deur. Het is een van haar minderbekende boeken en nauwelijks te vinden. Ik adviseer de uitgeverij Leopold dit boek opnieuw uit te brengen. En ongeveer alle boeken van Joke van Leeuwen zijn voor kinderen leuk maar ook voor volwassenen. Geestig, leerzaam en creatief!
Maar uiteraard zijn er in de volwassenliteratuur ook een heleboel juweeltjes die het lezen waard zijn.
Cato Lagerweij (42), moeder van vier meiden, volgt de deeltijdopleiding Leraar Duits aan de HU. Ze is nu nog derdejaars en hoopt volgend najaar af te studeren. Op dit moment werkt ze op Het Nieuwe Eemland te Amersfoort. Na een studie Muziekwetenschap, werkte ze bijna twintig jaar in de cultuursector. Maar nog voor de coronacrisis was ze toe aan een andere uitdaging die ze vond in lesgeven aan het VO. ‘Door deze opleiding ben ik nog meer van de taal gaan houden en wil ik iedereen overtuigen van de schoonheid en het belang van de Duitse taal en cultuur.‘
Lees ook de vorige Boekenestafette: ‘Mevrouw, u gaat morgen toch wel weer voorlezen?’
