Babette van Gool gaat de Alpd d’HuZes beklimmen. Hoe bijzonder dat is, weten alleen de mensen die dat hebben geprobeerd. De klim is hoog, heet en loodzwaar.
Babette werkt al bijna twintig jaar aan de HU en heeft het geduld en de nauwkeurigheid om elke dag weer bij het bureau Stage en Afstuderen ervoor te zorgen dat tientallen studenten stage kunnen lopen.
De twaalf weken vakantie die medewerkers van Hogeschool Utrecht jaarlijks krijgen, zijn aan haar goed besteed. ‘Ik ben een reiziger. Man en kinderen hoef ik niet, het geluk zit in mezelf en in de vele reizen die ik maak. Brazilië, Amerika, heel Afrika, ik heb veel gezien. In oktober ga ik misschien vijf weken naar Japan.’
Afzien tegen kanker
Die Alpe d’HuZes beklim je niet zomaar even. Babette is fit, en dat komt niet alleen doordat ze al jaren een personal coach heeft. Ze bokst, doet aan krachttraining en loopt drie keer per week naar haar werk, vanaf het stadion. ‘Ik hou van wijn, en ben een koffiejunk, maar voor de rest eet ik gezond. Mijn favoriete restaurant in Utrecht is Vis en Meer. Wil je dat opschrijven?’
Voor wie het nog niet wist: De Alpe d’HuZes is een jaarlijks evenement om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Op de eerste donderdag van juni beklimmen vijfduizend deelnemers de berg in de Franse Alpen, fietsend, rennend of wandelend. De weg naar de top telt 21 bochten en is 14,5 kilometer lang. Het hoogteverschil tussen start en finish is 1100 meter, met een gemiddelde stijging van bijna 8 procent.
Babette zal hem twee keer doen. De eerste keer om half vier ’s morgens, tijdens de stiltetocht. ‘Dan wil ik die vijf uur dat ik zal lopen naar binnen keren. Nadenken over wat me onzeker maakt, voelen dat ik sterker ben dan ik denk, en vooral ook stilstaan bij alle mensen die overlijden aan kanker.’
De tweede keer die dag zal ze zich rond 14:00 uur laven aan juichende mensen aan de zijlijn. Haar hotel staat boven op de berg, dus daarna kan ze boven blijven.
‘Mijn moeder was een pittige’
De uitdaging die ze zichzelf heeft gesteld, is zo pittig dat het niet zeker is of het haar zal lukken. Babette heeft nog een paar maanden om te trainen, en daarin zal ze zich vooral richten op haar kuiten, want die krijgen het meest te verduren. Met 80 kilo op de schouders in de sportschool, en dan zo vaak mogelijk op je tenen gaan staan en je laten zakken. En de loopband natuurlijk. ‘Opgeven is geen optie, ik ga dit doen.’
Is er een oorzaak voor jouw vechtlust?
‘Misschien. Mijn moeder was ook een pittige. Ze kwam van ver, maar schopte het uiteindelijk tot regisseur van het Klokhuis, een prachtig tv-programma voor kinderen.’
En je vader?
‘Mijn moeder was zestien toen ze zwanger werd van mij en ze vond het lastig me te vertellen wie hij was. Op mijn dertigste kon ik hem eindelijk leren kennen, maar toen wilde hij niet. Ik heb er inmiddels vrede mee. Hij is een goede vader voor de kinderen die hij later heeft gekregen, denk ik.’
Hoe heb je hem los kunnen laten? Heb je een tip?
‘Die heb ik zeker. Je kunt pas iemand loslaten als je ophoudt hem verwijten te maken en hem vergeeft. Dan heel je ook jezelf. En hoe je dat doet? Door te accepteren wie je nu bent in je leven. Ben oké met hoe je er nu bij zit.’
Later studeren
Ben jij oké met jezelf?
‘Ik heb niet kunnen studeren, want daar was geen budget voor. Dat heb ik later gedaan, toen ik aan de HU kwam werken. Nu ben ik coach en help ik studenten te vinden waar ze warm voor lopen. Dat vind ik prachtig.’
Waarom die hoge berg? Wat is het nut?
‘Ik wil in eerste instantie mijn grenzen verleggen, voelen waar mijn bodem is. Vaak denken we dat we niet meer kunnen, terwijl we dan pas 40 procent van wat we kunnen hebben bereikt. Punt twee is dat ik ervan overtuigd ben dat we kanker de wereld uit kunnen helpen. Door gezonder te leven, maar ook door meer onderzoek te doen. Daarvoor zamel ik geld in, op dit moment heb ik 678 euro opgehaald. Mijn wens is dat het 2500 wordt. Het gaat voor 100 procent direct naar het AMC en het UMC.’
Doneren kan via de site van Alpe d’HuZes.
