Alwin van der Blom is student aan de HU, lid van de FMR bij de faculteit Educatie en lid van de CMR. Voor Trajectum blogt hij op persoonlijke titel. Ditmaal: tijd om op zoek te gaan naar de oorzaken van problemen!
Sinds de afschaffing van de Apartheid is Zuid-Afrika er niet beter op geworden. Even was er een saamhorigheidsgevoel toen Mandela werd verkozen tot eerste zwarte president. De euforie was echter van korte duur. De afstanden tussen de verschillende bevolkingsgroepen zijn sindsdien juist groter geworden. De Afrikaner boeren leven steeds meer op zichzelf en vormen hechte clubjes met andere Afrikaners. De eigen gerechten (vetkoek, koeksisters, biltong), de eigen dans (de zogenaamde ‘sokkie’) en de Afrikanermuziek leven als nooit tevoren. Er bestaat al een heus Afrikaans dorp waar eigenlijk nog alleen maar Afrikaners gewenst zijn. Andersom is dit natuurlijk ook het geval.
Toen ik in juli 2011 op bezoek was bij een vriendin, keek ik mijn ogen uit. Kinderen die op straat aan het spelen zijn? Forget it! Natuurlijk zijn er speeltuinen – omringd met hoge hekken en bewaking. Net zoals de huizen – omringd met hoge hekken en bewaking. De responsetijd van het particuliere beveiligingsbedrijf is zelfs sneller dan die van de politie. Op de radio een interview met een mevrouw: waarom de brandweer 1,5 uur na melding pas kwam opdagen? Het gebouw was maar één blok verder.
Borden langs de weg: ‘Stop niet voor lifters, criminaliteitszone!’ Een ongeschreven regel: ‘s avonds op een rustige weg niet stoppen voor verkeerslichten die op rood staan. Versterkt glas aan de bestuurderskant. Automatisch de automatische deurvergrendeling inschakelen na het uitrijden van de oprit.
Natuurlijk, je moet appels niet met peren vergelijken. Maar ik doe het toch. In Nederland worden ook steeds vaker de extremen opgezocht. Neem vandaag (maandag 22 april 2013). In Leiden zijn zowat alle scholen dicht wegens de serieuze dreiging van een schietpartij. Artiesten halen hun liedjes terug vanwege doodsbedreigingen en mensen tweeten: ‘Je moet je zelf gewoon voor je kop schieten, achterlijke gek.’
Om nog even verder te gaan: de maniakale ophef in de media, de waterval van commentaar. Alleen om een vijf minuten durend muziekstuk met ‘de W van wakker, stamppot eten’. De ondoordachte kritiek van digitaal Nederland. Azijnpissers op NU.nl. Ambulancepersoneel dat het werk niet meer goed kan doen, woede op treinconducteurs (of is dit in scene gezet?). Een redactie die het waagt om een crimineel in hetzelfde programma te plaatsen als de helden Desmond Tutu en André Kuipers. Hoe moet ik als leerkracht aan mijn leerlingen uitleggen wat de Nederlandse normen en waarden zijn als die steeds vager worden?
Nederland is geen Zuid-Afrika en zal dat hoogstwaarschijnlijk nooit worden. Maar laten we er met z’n allen voor zorgen dat onze samenleving niet verder polariseert. Er moet serieus gekeken worden naar oplossingen voor de oorzaken van problemen, niet de gevolgen. Maar hoe?
