Remco Werkman (21), vierdejaars international business for emerging markets, voelt zich overal thuis. Hij doet een jaar lang een double degree entrepreneurship for developing area’s aan de Trisakti University in Jakarta. Hij blogt elke twee weken voor Trajectum over zijn tijd daar. Deze keer: natte voeten.
Daar sta je dan, zeven uur ‘s ochtends, in je pyjamabroek, op je vrije dag omdat je al je examens hebt gehaald, aan de kant van de weg. Wakker gesms’t door je vrienden: ‘Grogol is overstroomd, we kunnen niet naar school, maar we hebben herkansing. Ja, je hoeft niet te komen, de straat staat onder water…’
Na een douche, in het donker, het laatste water uit de leidingen, neem ik maar een koffie in het koffiehuisje op de begane grond. Boomstammen drijven in het water, k vraag me af waar ze vandaan komen. Kinderen lachen en springen van de stammen in het water. Het stijgt nog steeds, om een uur of zes ‘s avonds staat het twee traptreden hoog in mijn huis. Gelukkig is mijn kamer op de eerste verdieping. M’n huisgenootjes proberen hun spullen droog te houden, bedden worden naar de tweede verdieping getild. Waneer het donker wordt, weet ik niet meer wat ik moet doen. Geen electriciteit, geen water, vijf sigaretten over…
Gelukkig ben ik niet de enige. Na een uur in het donker wordt er op de deur geklopt. ‘Remco, Mau Makan?’ Of ik eten wil. Voor het huis staan de tafels in het water. Mijn huisgenoten hebben het enigszins leefbaar gemaakt, met kaarsen en een spel kaarten. M’n voeten bungelen in het vieze water, maar het is eigenlijk wel erg leuk.
De volgende dag moet ik er dan toch aan geloven, het is mijn laatste dag in Jakarta, zes weken vakantie voor de boeg. Het water in de straat staat inmiddels tot borsthoogte. Zaterdag gaat m’n vliegtuig, mijn huur is opgezegd en ik moet het huis uit. Mijn tassen zijn gepakt, ik houd ze boven mijn hoofd en trotseer het water. Alle indo’s lachen, een blanke in het water.
De eerste keer dat ik in Jakarta aankwam verbleef ik in Hotel Bloemsteen en dat doe ik nu weer. De weg naar het vliegveld blijkt min of meer begaanbaar. De cirkel is rond. Ik laat Jakarta onder water achter, in de hoop dat als ik terug kom de moesson voorbij is. Sterkte aan al min vrienden en natuurlijk alle milijoenen anderen.
With love from flooded Jakarta.
Remco houdt naast deze blog ook nog een eigen blogsite bij over zijn tijd in Jakarta.
