De afgestudeerde student speecht (en denkt er het hare bij)

Beste medestudenten,
ouders en docenten, ik ben gevraagd om u vandaag toe te spreken (ik was de tiende die ze vroegen en ik kon
zo gauw geen goede smoes verzinnen). Het was wennen voor mij toen ik hier
vier jaar geleden kwam. Vooral de
vele nieuwe woorden (competentie,
reflectie. POP en meer van dat geneuzel) deden mij beseffen dat ik een
nieuwe wereld was binnengetreden. In de HAVO hadden we 32 contacturen en hier
begonnen we met tien. We kregen veel vrijheid van jullie in ons eerste jaar (we hoefden maar twee van de vijf dagen naar
school te komen) maar dat kon niet iedereen aan (zeventig procent viel binnen een jaar uit). De docenten hebben ons
heel goed getraind in samenwerken (individuele
opdrachten leverden teveel nakijkwerk op). Ook bleken docenten creatief bij
het plaatsen van leerstof op Sharepoint (we
zochten uren tot we het in de grote chaos eindelijk vonden). Toch bleek
niet iedere docent lyrisch over Sharepoint (de
helft weigerde categorisch om hun lesstof er op te zetten). Wat op ons
studenten een grote indruk heeft gemaakt, is de komst van het centrale
cijfersysteem Osiris, nu drie jaren geleden. Ik moet bekennen: daar zijn we
aardig stressbestendig van geworden (wel
eens gehoord van de Bermuda triangle?). Ook de samenvoeging van de
onderwijsbureaus binnen onze faculteit schiet spontaan in mijn geheugen; een
betere assertiviteitstraining hadden we niet kunnen krijgen (we werden voortdurend van het kastje naar
de muur gestuurd). Niet altijd waren docenten makkelijk bereikbaar voor ons
studenten (sommigen zaten twee minuten na
afloop van hun college al in de auto op weg naar huis) maar dat verbeterde
toen we hun e-mailadressen kregen en we ze mochten mailen (helaas kreeg je zelden antwoord). We werden goed voorbereid op het
zoeken van een baan, toen we zelfstandig onze stage moesten regelen. Gelukkig
hadden we een begeleidend docent op onze stageplek (tijd voor een stagebezoek had hij niet door te veel lessen) waar
je eventueel op terug kon vallen en die ons stimuleerde zoveel mogelijk onze
problemen zelfstandig op te lossen (”zeg,
je hebt toch een mond, als je te veel als koffiemeisje wordt gebruikt, dan moet
je dat gewoon zeggen”). Zoals u ziet ontbreekt de helft van de vierdejaars
studenten vandaag omdat zij niet alle deadlines in de gaten hebben gehouden (twintig waren vergeten zich aan te melden
voor de diploma-uitreiking) of omdat hun cijferlijst niet compleet was (één docent was vergeten de cijfers voor
zijn vak in te voeren). Ik ben dankbaar dat we vandaag ons diploma krijgen (de cijferlijst krijgen we over drie maanden
thuisgestuurd). Tevens wil ik de aanwezige docenten bedanken voor hun
inspanningen (er zitten er hier acht van
de 75) en ik wil mijn bewondering uitspreken voor mijn medestudenten die in
vier jaren afgestudeerd zijn; jullie zijn KANJERS. Op naar de drank zou ik
zeggen en misschien tot ziens (je denkt toch
niet echt dat ik ooit een alumnibijeenkomst ga bezoeken?).