Derdejaars journalistiek studente Julie Brummel blogt drie maanden lang vanaf haar stageplek De Amersfoortse Courant. Deze week ploetert ze door een donkere tuin voor een goed verhaal.
Een goed verhaal kost wat inspanning. Je moet het een en ander aan obstakels zien te overwinnen. Soms zijn die obstakels vervelende persvoorlichters of een onvindbare bron, maar het kan ook heel letterlijk zijn.
Ik had nooit gedacht dat een gezellig woonverhaal zo’n ‘hobbelige weg’ zou kennen. Voor de pagina Bijzonder Wonen mocht ik op pad. Van een collega kreeg ik een tip: een bizar groot huis in Amersfoort, ontworpen door Rietveld, maar waar de beroemde architect nooit zijn handtekening onder zette. De villa lag nogal afgelegen. In eerste instantie wilde ik op mijn fiets gaan, maar de bus stopte voor de deur. En aangezien het huis in de buurt Soesterberg lag, met de nadruk op berg, was de comfortabele keuze gauw gemaakt.
Eerste probleem: de door mij immer geliefde ov-site die de verkeerde info had gegeven. Het nummer van de bus die ik moest nemen kwam niet overeen met de bestemming. Gelukkig kent Amersfoort aardige chauffeurs die ‘zo’n meissie wel even op weg willen helpen’.
En daarom stapte ik bij de goede halte uit. Fijn. Het was hier alleen zo donker dat ik eerst de verkeerde kant op liep en eenmaal bij het huis aangekomen het pad naar de voordeur niet kon vinden. Met een verzwikte enkel en vurig hopend niet door de planten te zijn gelopen bereikte ik de voordeur.
Ik belde aan en keek nog even of ik geen modder aan mijn schoenen had zitten. Een heel aardige vrouw deed open en vertelde dat de buitenverlichting het even niet deed. Tenminste, ik denk dat ze dat zei. Een reusachtige herder blafte mij de deur uit. Mijn familie, en vooral mijn neefjes, kunnen bevestigen dat ik het niet goed doe met honden. Vooral niet met herders.
Na een paar minuten blaffen en springen kon de eigenaresse de hond eindelijk loslaten en in een mand krijgen. Met een zwak lachje om mijn mond volgde ik haar door het huis en kon ik beginnen met een interview over haar bijzondere huis. Mijn verhaal was gered, mevrouw was blij met haar interview in de krant en de mooie foto’s van haar huis.
Eind goed, al goed en ik typte nog lang en gelukkig.
