Column van Nina Juffermans, nu ook online, oorspronkelijk verschenen in magazine 3, 2014-2015
Op mijn achtste wist ik al wat ik later wilde worden. Geen dolfijnentrainster of prinses, zoals alle meisjes uit de klas. Nee, mijn dromen en ambities reikten veel verder. Ooit zou ik de winnaar van Expeditie Robinson worden.
Op zich geen onhaalbaar doel. Ik hou van strand en vind kokosnoten ook best oké. Toch was er één hobbel nog te nemen: ik moest eerst beroemd worden.
Inmiddels studeer ik al drie jaar journalistiek en ondanks dat het beroemd worden nog niet opschiet, heb ik er vertrouwen in. Toch is daar soms die vraag, die opkomt als je alleen in bed ligt te woelen en de regen tegen je dakraam slaat. Dat de wereld opeens zo groot lijkt en jij zo klein en je opeens te binnen schiet: ‘Wat nou als het niet lukt?’
Als ik eenmaal mag meedoen, win ik Expeditie Robinson heus wel, hoor. Maar wat nou als het me niet lukt om een succesvol journalist te worden? Straks heb ik alleen een groepje uitgemergelde kandidaten als concurrent, maar nu nog duizenden andere jonge mensen. Ik durf te zeggen dat ik duidelijk de beste ben in mijn kat kunstjes leren en in slapen, maar durf niet te zeggen dat ik de beste journalist ben.
Ik zie het voor me: mijn leven over vijftien jaar. Met een huilbaby op de arm probeer ik de kamer te stofzuigen. Die avond komt het mannetje thuis en moet ik hem teleurstellen met afhaalvoer van de Chinees. ’s Avonds praten we wat over het weer en gaan dan slapen, elk aan onze eigen kant van het bed. Ik, fulltime moeder van een snotkind en een stinkend hondje. Mijn enige beroemdheid vergaar ik op het Viva-forum. Met pijn in het hart kijk ik elke week naar Expeditie Robinson.
Tja, dat zijn geen malse vooruitzichten hè. Tragisch, dus laten we afspreken dat we het nooit zo ver laten komen. Laten we er samen voor zorgen dat ik niet eindig als een gefrustreerde huisvrouw op het Viva-forum. En dat kan alleen als jullie, ambitieuze studenten, allemaal een stapje terug doen en een beetje rekening met mij houden. Ja? Nou, fijn dat we er zo met z’n allen uit konden komen. En wel kijken hè, over vijftien jaar?!
Nina Juffermans
