Een dreinend kind bij de counter van ’t restaurant van V&D. Kindje wil een fanta en een cola. De moeder geneert zich behoorlijk en zegt voor de zoveelste keer dat dat niet kan. Of een fanta, of een cola, herhaalt ze. “Ik wil fanta én cola”, blèrt kindlief.
Dan is moeders het zat, ze kiest dan maar zelf, Fanta, en sleurt het kind mee naar een tafeltje. “Zitten en drink je fanta, of anders…”, dreigt ze. Als ze ziet dat ik kijk, verontschuldigd ze zich. “Sorry hoor, maar dat gezeur altijd; cola én fanta, dat kan echt niet. Kinderen moeten vroeg leren kiezen, zo zit het hele leven nu eenmaal in elkaar. Je kunt niet en dit en dat, je moet of-of”.
Daar moet ik even over nadenken. ’t Lijkt me een goede levensles, en dat zeg ik de moeder dan ook. Maar dan valt me op dat ze voor zichzelf een koffie en een flesje Spa heeft gekocht. Ze ziet dat ik naar haar koffie en Spa kijk en zegt ietwat bozig, want betrapt: “Ja, klopt, ik heb wel twee dingen, maar ik ben dan ook moeder en volwassen en bovendien krijg ik van koffie altijd dorst”.
Kindlief heeft ondertussen de Fanta op en zegt heel rustig: “Mam, ik heb m’n fanta op en heb nu erge dorst, mag ik nu een cola?”. Slim kind.
