Een aantal jaar geleden hingen er in de gangen op de FEM grote kleurenfoto’s van topsporters die op onze Hogeschool gezeten hadden. Ik ben benieuwd hoe het nu met hen is. Als een student het een keer ver schopt in een talentenwedstrijd besteedt Trajectum er nog wel eens aandacht aan. Dat vind ik altijd aardig om te lezen. Hoe komt het dat we mensen graag op een voetstuk zetten en hen dan massaal gaan adoreren?
De Faculteit Economie & Management en de Faculteit Gezondheid organiseerden ooit een congres over sport met Jan Joost van Gangelen als moderator. Die kreeg een paar dagen ervoor een ongeluk en kon moeilijk lopen. Hij belde zijn vriendje Tom Egberts die hem verving voor het vriendenprijsje van drieduizend euro.
Veel jongeren willen niet alleen beroemd worden om door iedereen op straat herkend te worden, maar ook omdat beroemd zijn financieel voordeel geeft. Vroeger mochten alleen amateurs meedoen aan de Olympische Spelen, professionals werden geweigerd. Behalve dat de Olympische sporters tegenwoordig financieel ondersteund worden om het hele jaar door te trainen, krijgen ze als Olympisch winnaar ook 30.000 euro. Menig Keniaans hardloper (en hardloopster) is in eigen land beroemd en miljardair geworden door zich in het westen uit de naad te lopen.
