Afgelopen donderdagmiddag kreeg ik een mail dat er nog steeds tickets beschikbaar waren voor een opname van College Tour in Birmingham. Voor slechts 36,50 euro konden studenten een busrit krijgen naar de West Midlands om de opname met Malala Yousafzai bij te wonen. Een mogelijkheid om vragen te stellen aan de, tot nu toe, jongste winnaar van de Sakharov-prijs? Om het ‘symbool van vreedzaam protest en de strijd voor onderwijs voor iedereen’ te ontmoeten? Mijn beslissing was snel gemaakt.
Op vrijdagavond, rond 22:00 uur, stonden studenten van verschillende leeftijden voor het Jaarbeursplein te wachten op de bus die de eerste lading in Zwolle had opgepikt. Niet veel later had ik mij enigszins genesteld op de bovenste verdieping van de dubbeldeksbus. De derde en tevens laatste halte was Breda, waarna ik wederom te horen kreeg dat het bustoilet echt bedoeld was voor de hoognodige plas. Na enkele perikelen omtrent studenten die er van uit gingen dat een rijbewijs ook als Europese identificatie geldt, gingen wij met 58 leergierigen, vier redelijk humoristische begeleiders en twee buschauffeurs op pad naar de eerste stop in Antwerpen. Alhoewel ieder een flinke hoeveelheid versnaperingen had ingekocht deelden de begeleiders zakjes chips uit en werd het al snel duidelijk dat de bus gevuld was met een overwegend grote hoeveelheid vrouwen.
Na een vredige boottocht over het kanaal van Calais naar Dover vervolgden wij onze reis naar Birmingham. Naast een appel werd het boek ‘Ik ben Malala’ uitgedeeld, maar lezen zat er niet echt in. Om 09:30 uur (Engelse tijd) arriveerden wij op onze bestemming, waar er gelukkig nog tijd was voor een rustmoment met Engelse lekkernijen. Er werd koffie en thee genuttigd terwijl enkele vrouwen met ware beauty cases zich ijverig aan het opmaken waren voor de opname die plaatsvond in de Digbeth Campus van het South & City College. Samen met Nederlands en Engels publiek dat op eigen gelegenheid was gekomen, druppelden wij langzaamaan de zaal binnen. Met een flinke reis achter de rug was het moment suprême eindelijk daar. Twan Huys en Malala werden ontvangen met een daverend applaus; het interview met deze beroemde 16-jarige Pakistaanse mensenrechtenactiviste kon beginnen.
Er werden goede vragen gesteld en volwassen antwoorden gegeven. Zij vertelde over de aanslag op haar leven door een talibanstrijder, over de stap naar Engeland en het plotseling moeten functioneren in een westerse samenleving. Over haar toekomstdromen, over de wereld waar zij graag in zou willen leven maar die nog niet bestaat. Bedachtzaam, serieus en met een vleugje humor stond zij de vragenstellers te woord. Bij sommige gasten biggelden tranen over de wangen, sommigen kregen kippenvel van de inspirerende woorden. De show zat gevuld met sterke one-liners die mij nog lang bij zullen blijven. Zo werd er aan haar vader gevraagd (die er bij zat), wat hij zou doen als Malala iets anders zou willen worden dan politicus. ‘A father shouldn't clip his daughter's wings,’ zo vertelde hij het publiek ‘so she can fly high.’
Na de opname ben ik met een groep Birmingham in gegaan, hier en daar nog een lekkere Stout gedronken, een Engelse homity pie gegeten, wat nagepraat over de middag. Om 19:00 uur was het echter alweer tijd om de stad te verlaten, nog geen 10 uur na aankomst. Naast een kleine versnapering werd het boek van Twan Huys 'Dertien meesters en één crimineel' uitgedeeld, maar wederom zat lezen er niet in. Helaas was er dit keer geen sprake van een rustige overtocht tussen Dover en Calais; er waren hoge golven en velen zagen lijkbleek. Mensen zaten op de grond voor de deur van de toiletten, stonden bij de railing van de boot of zaten zenuwachtig en transpirerend te hopen op land onder de voeten. Om ongeveer 07:10 zondagochtend stond ik weer op Utrecht Centraal. Moe, maar voldaan. Met een mooie ervaring achter de rug en twee gratis boeken in de pocket. Hulde aan de organisatie van de NTR! Kijk a.s. vrijdag naar een bijzondere finale van dit College Tour seizoen met Malala Yousafzai, en vergeef enkelen uit het publiek de wallen onder de ogen!
