In weer een opruimbui kom ik een knipsel tegen uit Het Parool van 30-12-06 met een ingezonden brief van Jacques Vriens, oud-onderwijzer en kinderboekenschrijver, met als kopregel ‘Onderwijsgekte maakte docent dol’. Toen ik op de Gemeentelijke Kweekschool voor onderwijzers en onderwijzeressen (dat woord bestond nog gewoon) kwam, zat hij in de laatste klas en was medeschrijver van een afscheidsfeest met veel cabaret voor de toenmalige directeur Wichers.
Zo’n zeven jaar geleden ergerde Vriens zich al aan het overmatig toetsen, waarvoor op onze hogeschool nog commissies benoemd moesten worden, die juist het toetsen moesten bevorderen (voorstanders zeggen dan ‘verbeteren’). Zijn inleiding spreekt boekdelen: In het onderwijs heerste de laatste decennia de waan van de dag. Door die onderwijsgekte zijn veel docenten de weg kwijtgeraakt. Ze klampen zich daarom vast aan toetsen en testen.
Volgens Vriens is goed onderwijs een compromis tussen het goede oude en het goede nieuwe. Veel vernieuwers willen echter niets van dat oude meenemen. Vanaf de kleuter- tot aan de hogeschool moeten docenten boeiend, creatief en met passie lesgeven. En bij beroepsopleidingen moeten de docenten voldoende specifieke vakkennis bezitten. Enige kennis, ooit ‘uitgevonden’ door mensen als Montessori, Petersen, Parkhurst en Freinet, kan nooit kwaad. Als die namen onbekend zijn, moet je maar even googlen.
