In zowel Vrij Nederland als in Het Parool aandacht voor het boek Familie is alles van Margalith Kleijwegt. Zij interviewde in 2004 allochtone gezinnen, met name families van kinderen uit klas 2k van het Calvijn met Junior College in Amsterdam-west, een school met vmbo en mbo. Alleen de families die ze te spreken kreeg, staan in het boek, want geregeld werd haar de toegang geweigerd. Men zag niet graag een vreemde vrouw in huis die van alles van je wilde weten. Vaak waren de ouders analfabeet, de man werkte en de vrouw kwam nauwelijks het huis uit, de kinderen waren in Amsterdam geboren en leefden in twee culturen.
De ouders woonden in een afgesloten Turkse of Marokkaanse gemeenschap en hadden weinig grip op hun kinderen. Wel droomden ze van een mooie carrière voor hun zoon of dochter, die spijbelden. Maar daar hadden ze geen weet van. “Mijn zoon heeft niet gespijbeld (…). En Allah weet dat mijn zoon niet liegt.” Kleijwegt kijkt nu wat er van die leerlingen terecht is gekomen, die in haar ogen eigenlijk niet opgevoed zijn.
Het zal niet veel anders gegaan zijn voor de Marokkaanse jongeren uit de Utrechtse Kanalenbuurt; maar die op de HU studeren hebben zich gelukkig kunnen losweken van de negatieve straatcultuur.
