Onlangs kreeg de redactie van Trajectum Twitterles van Piet Bakker, lector nieuwe media. Van mijn Twitteraccount bleek niets te kloppen en Piet had me al eerder ontvolgd omdat ik te weinig twitterde of zijn berichten niet retweette. Maar deze ochtend kon ik mijn Twitterleven beteren, m’n profiel-up-to-date maken, zodat ik een aantrekkelijker partner word in de wereld die Twitter heet. Piet volgt me weer.
Ook al ben ik geen fervent twitteraar, facebooker of actief op andere social mediaplatforms, ik volg het wel elke dag en gebruik Twitter steeds meer als eerste nieuwsbron. En als iemand wat op Facebook heeft gepost, ga ik even kijken.
Maar kan ik ook zonder, vroeg ik me af toen ik het artikel over de verslavende werking van social media dat deze week in Trajectum verschijnt onder ogen kreeg. Daaruit komt naar voren dat docenten zich nogal eens storen aan studenten die tijdens de lessen constant met hun mobiele telefoon in de weer zijn en daar blijkbaar niet buiten kunnen. Dat was voor sommige scholieren ook een probleem tijdens de examens afgelopen weken, las ik in de Volkskrant. Ze werden halverwege het examen onrustig, omdat ze hun mobiel niet aan mochten hebben. Socialmedia-verslaafden schijnen zelfs endorfine aan te maken, een stofje waar je je lekker van gaat voelen. Gelukkig krijg ik dat gevoel niet bij twitteren, wel bij m’n wekelijkse hardloopuurtje in het bos. Daar kan ik dan weer niet zonder.
