– Column van Niels Peuchen, nu ook online, oorspronkelijk verschenen in magazine 10, 2013-2014
Sorry, lezer, dat ik blijkbaar zo overtuigend was dat je op me stemde voor de Hogeschoolraad. Je hebt ervoor gezorgd dat ik ben verkozen. Met een klein verschil bleef ik de andere eenmansfracties voor en dat was genoeg om een zetel te verdienen. Maar die zetel opeisen? Ik weet nog niet of ik dat kan doen.
De overwinning kwam voor mij volledig onverwacht. Volgens mij schreef ik in mijn vorige column vrij duidelijk dat ik totaal geen visie had. Hoe moest ik nou weten dat dit precies was wat de student aansprak? Het mooie praatje dat ik hield was kennelijk geloofwaardig genoeg. Dat aan inhoud te veel waarde wordt toegekend, bleek ook uit mijn actie #elkedageenslogan. Tijdens de verkiezingen plaatste ik iedere dag een nietszeggend rijmpje op Twitter. ‘Een Hogeschoolraad waarop je je kunt verheugen, daarom stem je Niels Peuchen’ was een van de oneliners.
Ja, ik had de lat niet al te hoog gelegd. Toch werd op elke slogan met enthousiasme gereageerd. Gaandeweg bekroop me het gevoel dat ik een kans maakte.
Dat ik niet zeker weet of ik mijn zetel ga innemen, heeft een praktische reden: volgend jaar ben ik misschien al afgestudeerd. Hoe graag ik ook mijn plek zou willen opeisen, als niet-student vervalt dat recht. Dat is jammer, maar niet meer dan logisch. Je zou er niet aan moeten denken dat iemand van buiten de school nadenkt over jouw HU en daarvoor wordt betaald van jouw collegegeld.
Voor de goede orde: mijn kandidaatstelling was oprecht. Ik wilde verkiezingen, want dat zou alleen maar goed zijn voor de bekendheid van de raad, en verkiezingen kregen we. Ik dacht er zelfs over om het afstuderen uit te stellen als ik zou worden verkozen. Vanwege een mogelijke vervolgstudie heb ik dat niet gedaan.
Desalniettemin bedankt voor het vertrouwen, lezer, al blijf ik me afvragen waarom. Misschien had de school een debat moeten organiseren. Dan zou ik genadeloos door de mand zijn gevallen.
