Dat is vreemd. Niet omdat ik excuses verwacht voor dingen die ik fout vind, maar anderen misschien niet. Zoals het feit dat we nomaden in ons eigen gebouw zijn geworden, omdat iemand ergens hogerop heeft besloten dat flexplekken the bomb zijn. Wat er bij mij echter niet ingaat, is dat docenten en studenten de enigen zijn die wel eens fouten maken, gemeten naar algemeen aanvaarde normen en waarden.
Zo heb ik vaak meegemaakt dat roosters er niet op tijd waren, dat studenten en docenten werden aangesproken als ondergeschikten en speel ik in de nieuwe lokalen alweer een week of zes Russisch roulette met de techniek, die de ene les zomaar werkt en de volgende les totaal weer niet. Nooit een excuus van al die mensen die in dit alles de hand hebben gehad.
Nu is het best mogelijke excuus dat de persoon in kwestie de zaak alsnog netjes regelt. Maar dat zij of hij daarbij een ‘sorry’ eruit perst, is toch ook mooi meegenomen. En vaak al genoeg om de teleurstelling bij mij te laten verdampen. Om de toekomst in te stappen, is het zaak het verleden netjes af te sluiten.
Het dieptepunt maakte ik ooit met Trajectum mee. Een half jaar lang werd ik niet betaald voor mijn column. In die periode werd niet duidelijk wie daarvoor de verantwoording droeg, de redactie was het in elk geval niet. Uiteindelijk stopte ik met schrijven, in de verwachting dat nu wel iemand zou opstaan en zeggen: ‘Eeuh… lullig voor je, en by the way: het was mijn fout.’ Ik zal een lang verhaal kort maken: dat excuusje kwam er nooit. Sorry seems to be the hardest word.
