Matthias van Klaveren is zevendejaars small business and retail management aan de HU Amersfoort
Treinreizen is nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Doordat ik in Utrecht woon en in Amersfoort studeer ontkom ik er niet aan. Ik heb mij een tijdje zitten ergeren in de stiltecoupe die eigenlijk nooit echt lekker stil is. Ik paste mijn tactiek aan en ging gewapend met mijn iPod in de ‘gewone’ coupé zitten. Tot, na wederom een veel te korte levensduur, mijn witte oordopjes weigerde geluid te produceren. Uit gewoonte ging ik toch niet meer in de stiltecoupe zitten.
Sinds ik onderweg geen muziek meer luister heb ik gemerkt hoeveel besproken wordt tijdens een reis. Alsof er niemand anders aanwezig is worden de meest persoonlijke dingen in de trein besproken. De telefonerende reiziger doet daar graag nog een schepje bovenop. Tussendoor een kleine tip: de techniek in je toestel zorgt dat de ander je kan verstaan, dus schreeuwen alsof je zelf de afstand moet overbruggen is vrij nutteloos.
Om een beeld te schetsen van wat allemaal besproken wordt een voorbeeld. Een meisje van een jaar of 16 is aan de telefoon. Ze vertelt veel, maar zegt zeer weinig. Of haar gesprekspartner even haar iets uit haar mail kan checken. ‘Dan moet je even inloggen’ en ze noemt haar adres. Vervolgens klinkt het door de hele coupe: ‘En mijn wachtwoord is “Wachtwoord” met een hoofdletter en een 1 of een 2, dat weet ik niet meer zeker.’ Waarna medepassagiers wat verbaasde blikken met elkaar wisselen. Probeer dat met een leuk Postbus-51-spotje maar eens uit te leggen.
Er blijft geen onderwerp onbesproken tijdens een treinreis. Van relatieproblemen en waar komend weekend de leuke feestjes zijn tot een analyse over ‘de belastingcrisis in Den Haag met hun Tweede Kamers’. Afgelopen weken heb ik meer dan eens gedacht dat ik in een uitzending van ‘Man bijt hond’ zat. Tegenwoordig lees ik bijna geen krant meer in de trein. Ik doe mijn ogen dicht en hoor vanzelf wat er echt speelt die dag.
