Bazen komen soms met onmogelijke doelstellingen. Je krijgt minder geld, minder personeel, maar men verwacht betere resultaten. Natuurlijk moet je streven naar kwaliteit en de meest efficiënte methode om je doelen te bereiken. Maar waarom worden we in het onderwijs afgerekend op het aantal diploma's dat binnen een zo kort mogelijke periode uitgereikt wordt?
Als je de studenten snel in contact brengt met het vak dat ze na het behalen van hun diploma mogen uitoefenen, dan is de student er gauw achter of dat vak wel bij hem of haar past. We horen veel op opendagen dat men nog helemaal niet weet wat gekozen moet worden. Op de pabo, waar de student in het eerste jaar al voor de klas komt te staan, blijkt (uit Factsheet HBO-monitor) in het eerste jaar het uitvalpercentage (exclusief 'wisselaaars') na één jaar 19,3% te zijn. Studenten binnen de sector gezondheidszorg vallen relatief het minst vaak uit na drie jaar: 17,9 %.
Natuurlijk is het goed dat dit jaar weer meer aandacht wordt besteed aan de intake-gesprekken. Maar het blijft een vreemd uitgangspunt dat je als onderwijsinstelling afgerekend wordt op het aantal geslaagden. M.a.w. laten we de student tussentijds vertrekken (geen poen) of geven we aan het eind toch maar dat genadezesje (wel poen).
