Afgelopen week bezocht ik met een groepje studenten, een uit Congo, een uit Egypte, een uit Suriname en zes uit ons land de Shanghai Business School, die aan de rand van Shanghai ligt. Dat betekent ruim een uur vanuit het centrum over vier- en zesbaanswegen langs onnoemelijk veel drie keer zo hoge Bijlmermeerflats tot aan een groot complex met een imposante ingang, zonder binnenstromende studenten, want iedereen woont op de campus.
De klaslokalen zijn voorzien van de modernste apparatuur en de docenten praten allemaal door microfoontjes, ongeacht het aantal studenten in het lokaal. Op het toneel van een groot auditorium zijn veertien jongens en meisjes van rond de twintig een dansje aan het instuderen dat groep-acht-scholieren voor hun afscheid van de basisschool nog te kinderachtig zouden vinden.
Op geasfalteerde basketbalveldjes zijn tientallen meisjes oefeningetjes aan het doen met basketballen. Ik heb er niet een tussen zien lopen die een beetje kon dribbelen. Iets soortgelijks zien we op het voetbalveld, waar jongens in gewone kleren met sportschoenen pogingen doen om een voetbal in een open doel te schoppen. We zien vele puntertjes naast gaan.
Toch lijkt het me geweldig om hier als Nederlandse student enige tijd te wonen in een stad met meer inwoners dan in ons hele land.
