Voed je je kinderen op met als uitgangspunt dat met alle middelen gestreefd moet worden om overal de beste in te zijn, of met als uitgangspunt dat je je best moet doen en ook anderen moet helpen? Dat heeft bijvoorbeeld te maken met al je kinderen dezelfde mogelijkheden geven en niet één kind een voorkeurspositie geven.
Je ziet het nog steeds in ontwikkelingslanden bij arme, grote gezinnen. Het kind met de meeste potentie mag doorleren, omdat er geen geld is om elk kind te laten doorstuderen.
Hoewel het leenstelsel ons terugduwt in de tijd, krijgen in ons land hogescholen en universiteiten van de overheid gelukkig evenveel financiële steun. In de rubriek opinie&debat van de Volkskrant (25-08-2014) vindt Barend van der Meulen van het Rathenau Instituut dit geen goed idee. Althans als we niet willen blijven hangen in de subtop van die vermaledijde ranglijstjes. Hij geeft drie opties, die alle drie als doelstelling hebben hoger op de ranglijsten te komen.
Met Denemarken als voorbeeld wil hij alle universiteiten en onderzoeksinstituten samenvoegen, want dan krijgen publicaties één universiteit als afzender. Wordt het onderwijs dan beter? Een andere optie is om het overheidsgeld niet te verdelen over alle universiteiten, maar twee te bevoordelen, die dan beter scoren. Allemaal ranglijstfetisjisme.
