Iedere maand schrijft vijfdejaarsstudente Nina Juffermans een column voor Trajectum online. Deze maand: speciaal voor docenten…
Ja, dat is even schrikken hè. Normaal richt ik mij tot de studenten, maar dit keer zijn jullie aan de beurt. Vertel eens. Leuke vakantie gehad? Lekker aan uw tintje gewerkt? En hoe zijn de twee eerste weken geweest? Nieuwe klasjes en, vooral, nieuwe eerstejaars. Spannend hoor. Zijn ze een beetje leuk, die nieuwelingen? Want ik wil jullie wat vragen. Niet voor mijzelf hoor. Voor hen, de kuikentjes van Hogeschool Utrecht.
Zal u wel een beetje lief voor ze zijn? Ja? Belooft u dat? Dat zou me erg geruststellen. Ik heb namelijk best met ze te doen, die arme groentjes. Van de veilige middelbare school, waar ze nog de oudsten waren, zo opeens op de grote hogeschool. Als uit het nest gevallen vogeltjes. Zielig. Ik zou ze graag allemaal persoonlijk op willen vangen. Maar helaas ben ik bang dat ik niet alle namen kan onthouden. Bovendien heb ik zelf ook nog het een en ander aan de studie te doen. Vandaar dat ik het u vraag.
Zal u er voor ze zijn? Het hoeft niet altijd en overal hoor, gewoon als dat nodig is. Wanneer u droevigheid opmerkt of de cijfers laag zijn. Bemoedigende woorden doen wonderen. Maar geef vooral les met passie voor uw vak, alstublieft. En word niet te boos als ze te laat zijn door een bus die niet kwam. Want echt: dat gebeurt, maar dat compleet terzijde. Wees vooral de bevlogen en betrokken docent die studenten kan laten opbloeien. Dat moet genoeg zijn, denk ik.
Ja? Zal u lief zijn? Ik hoop het. Dan landen die gevallen vogeltjes toch nog lekker zacht.
