Twee weken geleden vroegen een paar collega’s van me of ik mee ging boulderen. Ik dacht: why not? Nieuwe dingen proberen vind ik leuk. Maar daar kwam het negatieve stemmetje in mijn hoofd weer.
Kan een dik persoon boulderen? Wat als ik val? En weer mijn enkelband scheur? Ik heb al eerder een hele domme val gemaakt en het kutste was de herstelperiode, want je mag niets.
Maar ondanks al deze negatieve gedachten ben ik het toch gaan proberen.
Voor het eerst boulderen! Klimmen zonder dat je vastzit aan een touw. Het ziet eruit als een speelhal voor volwassenen. En dat was het eigenlijk ook, freaking leuk! Bij de eerste klim verkrampten mijn handen en stukje bij beetje lukte sommige roze routes me (aka het makkelijkste level). Na die eerste dag had ik spierpijn op de raarste plekken, echt niet normaal.
Qua sport heb ik van alles geprobeerd in m’n 23-jarig bestaan. Judo, karate en kickboksen, maar ook voetbal en tennis. Ik ben snel uitgekeken op veel dingen en heb niets lang vol gehouden. Heb (to be honest) niet echt de discipline om het gestructureerd te doen.
But here I am. Schoentjes gekocht en een beetje impulsief een lidmaatschap afgesloten. Dus nu moet ik wel, minimaal drie maanden, oeps. Ben intussen al vier keer gegaan en merk nu al vooruitgang (whut?!). Bizar hoe snel dat kan gaan, ook als je dik bent. Ons lichaam kan veel hebben, het is vaak een mentale blokkade die je moet opheffen.
Geen idee hoe lang ik dit volhoud. Misschien komt dit ook op het lijstje van dingen waar ik ooit mee ben begonnen en weer mee ben gestopt. Nou, dan zij het zo. Ik heb dan in ieder geval plezier gehad.
