Je legt al snel zes euro neer voor een broodje kaas. Het is te belachelijk voor woorden hoeveel wij studenten (lees: wezens die ‘broke as fuck’ zijn) moeten betalen voor een vullende versnapering.
Ik ben vast niet de enige student die het gewoon verschrikkelijk moeilijk vindt om eten vanuit huis mee te nemen. Het vergt extra energie en moeite om er alleen al aan te denken. Voor mensen die dit wel ‘gewoon’ goed kunnen, klinkt dit misschien belachelijk. Maar niet voor de gemiddelde chaoot die wordt erkend als student.
De eerste twee weken zijn pas net voorbij en ik heb nu al meer geld uitgegeven dan dat ik heb. Met een lege bankrekening en een hongerige maag ging ik op pad. Ik kocht een half brood, smeerkaas en een komkommer. Van huis had ik m’n potje ‘Stullen Spice’ mee (credits naar m’n Duitse vriendin, bestel die shit want het maakt je saaie boterham een stuk minder saai), om m’n broodje mee op te spicen.
Tijdens de lunchpauze haalde ik, zoals klasgenoten het noemde, ‘mijn halve keuken’ uit m’n tas. Die vonden het maar grappig. Terwijl de een aan het knabbelen was op een rijstwafel en Red Bull naar binnen werkte, had de ander vijf piek afgetikt voor een stuk chocoladetaart. Ik zat d’r tussen, met mijn zelfgemaakte delicatesse. Maar voor die vijf euro had ik ontbijt en lunch voor twee dagen. Ik hoef op school helemaal geen taart.
Loop een willekeurig HU-pand binnen en je kunt er gebak, koffie en broodjes kopen. Voor de hoofdprijs wel te verstaan. Waarom niet gewoon een sneetje brood voor 60 cent? Of een vers geperst sapje voor twee euro? De HU heeft budget voor van alles. Maar niet voor betaalbare horeca?
Ik denk, geef ons een kantine met normale prijzen. Het leven wordt al steeds duurder, dan mogen we toch wel hopen dat de scholen ons een beetje bijstaan. Als er betaalbare opties komen vier ik feest. En vooruit, misschien dat ik dan een stuk taart koop.
