Enkele weken geleden werden alle postvakken van docenten verplaatst naar een ander deel van ons gebouw. Toen ik de aankondiging van deze actie op e-mail las, moest ik glimlachen en onwillekeurig aan mijn schoonmoeder denken. Op het moment dat ik eindelijk alles in haar keuken dacht te kunnen vinden, bleken alle vorken weer naar de lepelbak verhuisd en de messen hadden de plek van de aardappelstamper ingenomen. Toen ik de verantwoordelijke persoon naar het nut van deze postvakverplaatsing vroeg, antwoordde hij humorvol “het personeel moet nodig wat meer in beweging komen, ze zitten maar achter hun computer en dat is slecht voor hart en bloedvaten”. De echte reden kon ik uit het restant van zijn antwoord niet duidelijk opmaken, althans niet duidelijk genoeg om aan u uit te leggen. De missie ‘postvakken verplaatsen’ was verder vlekkeloos verlopen, afgezien van het feit dat studenten niet geïnformeerd waren over de verhuizing. Zo’n twintig studenten kwamen die dag informeren of ik soms wist waar de postvakken waren gebleven, tja dat krijg je als de deur van je werkkamer te vaak openstaat.
Bij de FEM zat er een duidelijk filosofie achter de toenmalige verplaatsing van de postvakken. Om de “eilandenrijk-structuur” van de opleidingen te doorbreken werd besloten om de postvakken van de opleidingspleinen weg te halen en allemaal op één plek neer te zetten. Het idee was, dat je bij het legen van je postvak, kennismaakte met andere collega’s, die ook hun fanmail kwamen ophalen en dat dit proces tot integratie zou leiden. Dat had kunnen werken als alle postvakken in FEMKE, de kroeg voor het FEM-personeel, waren gepositioneerd zodat je met een koud biertje even je post kon doornemen in de rundlederen fauteuils ter plekke.
In de logistiek wordt de plaats van een distributiepunt vaak bepaald aan de hand van het principe dat de som der afstanden tot dit punt minimaal moet zijn. De postvakken van de opleiding Communicatiemanagement zijn zodanig geplaatst dat deze som der afstanden gemaximaliseerd wordt: in de corridor van het FCJ-gebouw naar het FEM-gebouw. Eén aspect is lelijk over het hoofd gezien: er is geen enkel toezicht want in deze tochtige corridor waagt zich niemand. Ik zal de verantwoordelijke persoon doorgeven dat er beveiligingscamera’s moeten komen om het onvermijdelijke kraken van postvakken te voorkomen…
