Vorige week publiceerde Trajectum een stuk over de plannen van Hogeschool Utrecht, aan de hand van een document dat we gekregen hadden: de houtskoolschets. De toon van dat stuk viel niet bij iedereen in goede aarde. Carolien Sino, één van de makers, legt vandaag uit waarom. We spreken ook opnieuw over HU jargon, digitaal lesgeven, thuiswerken en meer.
Ons stuk over de houtskoolschets viel niet goed bij de makers. Klopt dat?
‘Ik zag die laatste alinea over vieze vingers en dacht: “Hè getver.” We hebben dat document gebaseerd op gesprekken die we voerden met docenten, medewerkers en studenten. Twee keer per week kwamen we bij elkaar om te praten over de vraag: hoe nu verder? Als je maar één keer per week naar school mag, hoe zou je het dan willen? Niets van wat er in staat is verplicht, de instituten mogen zelf bepalen of ze inderdaad vijftig weken per jaar les willen geven bijvoorbeeld.
De schets was bedoeld voor directeuren, niet voor de hele goegemeente. Ik weet ook wel dat hij daar met twintig pagina’s veel te lang voor was. Ik dacht: “Hè? Wie stuurt zoiets naar Trajectum?” Het waren letterlijk de aantekeningen van een notulist die al onze ideeën heeft uitgetypt.’
Is corona een excuus voor digitalisering?
‘Het is geen excuus. We moeten gehoorzamen aan de regels van de veiligheidsregio en mogen maar vijftien procent binnen laten komen in het gebouw. Dat heeft te maken met hoeveel mensen er in de tram kunnen en wie er nog meer naar het USP komt iedere dag.
Maar vóór corona wilden we ook al meer digitaliseren, ik had er in januari zelfs twee functionarissen voor aangesteld. Die kwamen goed van pas. We wilden ook de deskundigheid van medewerkers bevorderen en inefficiënte processen met beoordelingsformulieren verbeteren. De HU had al eerder besloten voor minder vierkante meters in huisvesting om zo meer geld over te houden voor onderwijs en onderzoek. Misschien ben ik een naïeve optimist, maar ik geloof in de voordelen van online onderwijs. Ik zeg altijd: “Je kunt je verontschuldigen aan het begin van een digitale les, maar je kunt er ook voor gaan stáán.’ Binnen mijn instituut willen we niet meer honderd procent terug naar de oude situatie.’
Hoe luister je naar de verhalen over mensen die er een hekel aan hebben?
‘Die verhalen zijn ook waar. Er bestaan studenten die geen geld hebben voor een laptop en docenten die niet de ideale omstandigheden hebben om thuis te werken. Daar luisteren we naar en we zoeken oplossingen.
Je ziet bij nieuwe dingen altijd dat mensen het eerst omarmen, maar dat ze er in tweede instantie heel moe van worden. Dat is een fase. Je hebt ook te maken met de early adaptors en de middenmoot. Ik denk dat we in dit geval de mensen die er enthousiast over zijn hard nodig hebben om de rest aan te moedigen. De rest heeft tijd nodig, die moeten we ze gunnen.’
Dus als ik het te moeilijk vind, ben ik gewoon geen early adaptor?
‘Dat zeg ik niet. Misschien ben jij iemand die niet in de ideale situatie verkeert om thuis te werken. Soms is de situatie onhoudbaar. Ik sprak een stel met twee jonge kinderen die allebei digitaal les moesten geven, terwijl ze ook nog in een vakantiehuisje woonden. Mijn zoon van achttien had net zijn been gebroken, ook niet gemakkelijk zo’n lang eind van 1,98 meter op de bank. Bovendien kreeg hij ’s avonds een boete omdat hij met zijn vrienden in het park rondhing en hij de enige was die niet weg kon rennen.
Wanneer iemand het niet volhoudt, gaan we met hem in gesprek. Dan kan hij naar school komen of anderszins. Voor studenten hebben we ook de mogelijkheid om wel naar het gebouw te komen. Ik vind de HU een goede werkgever, we denken met je mee.’
Sommige mensen zeggen dat het college te gehoorzaam is aan de regels van de veiligheidsregio.
‘Je moet reëel zijn. We kunnen met onze vuist op tafel slaan en zeggen dat we meer studenten willen, maar ik vind duidelijkheid nu het belangrijkste. Het is crisis en mensen willen weten waar ze aan toe zijn.’
Het HU-jargon bestaat uit veel beeldspraak. Waarom “houtskoolschets”?
‘Ik vond die term leuk bedacht. Het is een perspectief in ontwikkeling. Het woord “ambitie” gebruiken we al zo vaak, dat is saai. Voor de rest denk ik: HU-jargon vervelend? Nee, het is gewoon ons jargon. ‘
Wat vind je ervan dat studenten niet meer in de spits mogen?
‘Dat vind ik een ingewikkelde discussie. Eerst wilden we ze vanwege het milieu allemaal het openbaar vervoer inkrijgen en nu jagen we ze de auto in. Ze krijgen veel voor hun kiezen. Terwijl: de toekomst zit in de jeugd.
Kijk, nu moet ik het even netjes zeggen: “De situatie is ronduit shit.” Vlak voor Pasen zat ik er ook doorheen. Waar ik het meeste last van heb is dat we elkaar niet meer kunnen ontmoeten. Niemand loopt even bij me langs voor een informeel praatje, terwijl die praatjes juist zo waardevol zijn.
Het zit zo: we kunnen niet naar school, daar moet dus een kruis doorheen. Dan rest ons maar één taak: er het beste van maken.’
