Henk Penseel was (onder andere) docent aan de HU en blogt sinds 2010 voor de Trajectum-site. Ditmaal: over korfbal, de schaker Max Pam en voetballer Appie.
Ik zeg liever Nouri dan Appie, want Appie doet me denken aan stripfiguur Appie Happie. Maar die was lang niet zo’n intelligente voetballer als Abdelhak Nouri, die afgelopen maand geregeld de voorpagina’s haalde. Niet omdat hij wereldgoals had gemaakt, maar omdat hij op een Oostenrijks voetbalveld in elkaar was gezakt. Hij had een cerebrovasculair accident, waardoor zijn hersenen te lang zonder zuurstof bleven. Bij Nouri duurde dit minutenlang. Het wordt ook wel een black-out genoemd.
Max Pam schreef erover in de Volkskrant, want hij is ervaringsdeskundige. Vijftien jaar geleden gebeurde het bij hem ook. Je hoort in de verte iemand zeggen: ‘Blijf tegen hem praten’. Pam werd later in het ziekenhuis wakker en had geluk, want hij kan bijna alles weer. Behalve een sprintje trekken. Maar dat hoeft hij als journalist en schaker toch niet te doen.
Bij mij gebeurde het in 2004 op het korfbalveld. Ook toen was het, net als in Oostenrijk, erg heet. Mijn black-out duurde superkort. Ik viel met mijn hoofd ongecontroleerd op het kunstgras, zonder dat er een bal in de buurt was. ‘Gaat ‘t?’, vroegen mijn teamgenoten. ‘Ja hoor’, zei ik en speelde door. Maar na afloop van de wedstrijd vroeg ik wat de stand was en wanneer de tweede helft begon. Ik trok wit weg en een kwartiertje later lag ik in de ambulance richting ziekenhuis.
Hoe ik heette, wist ik nog wel, niet hoe oud ik was. Wel mijn geboortejaar. Dat kon de vragensteller dan toch makkelijk uitrekenen? Maar die wilde dat ik dat zelf deed. Dat kon ik niet. ’s Avonds stond de hele familie bij m’n bed in het ziekenhuis. Dat vond ik vreemd. Veel zinnigs blijk ik niet te hebben gezegd. Alleen herhaalde ik steeds dat Bram Vermeulen net overleden was. Ik bleef een dag op de afdeling intensieve bewaking liggen, kreeg een hersenscan en wat onderzoekjes. Na vier dagen was ik weer thuis. Het bleek een zware hersensschudding, die wel was veroorzaakt door een black-out.
Zo viel een studente tijdens een hoorcollege van mij ineens flauw, zonder aanwijsbare redenen. Een arts van het UMC vertelde me dat zo’n korte black-out veel vaker voorkomt dan je denkt. Het kan zijn dat je ligt te slapen voor de televisie, of misschien zelfs terwijl je wegdroomt tijdens een college. Je blijkt dan letterlijk even te zijn weggeweest zonder dat je er erg in had. Het lijkt me toch in alle gevallen beter dat je altijd bij je positieven blijft.
