De afgelopen week heb ik twee mensen begraven, die toevallig naast elkaar kwamen te liggen op (eigenlijk in) begraafplaats Nieuw-Valkeveen in Naarden. De eerste was mijn overbuurvrouw, die van de trap was gevallen en die ik tien minuten op haar zij heb vastgehouden, terwijl met schokken bloed uit haar mond en neus kwam. Later in het AMC bleek dat ze hersendood was en de volgende ochtend overleed ze, 74 jaar oud.
Het tweede slachtoffer was de schoonmoeder van mijn jongste dochter. Zij was vijf weken in coma gehouden terwijl de doktoren een vleesetende bacterie niet de baas konden worden. Uiteindelijk hield het hart ermee op. Zij zou dit jaar zestig worden en was vorig jaar gestopt met werken, gelijk met haar man ging zij met pensioen. Ze heeft er niet van mogen genieten.
Een vriendin van mijn vrouw vertelde twee weken geleden dat Lübeck zo’n leuk plaatsje was dat we beslist een keer moesten bezoeken. Nu is zij een van de vijf Nederlandse patiënten met een EHEC-infectie, die ‘daar’ een uitgebreid, ‘gezond’ voorgerecht als hoofdgerecht nam. Haar drie medereizigers hebben niets. Met name haar nieren hebben een optater gehad. Ze knapt langzaam iets op, krijgt dagelijks een plasmaferese en hopelijk blijft de dood om de hoek.
