Huib de Zeeuw is docent aan de opleiding Journalistiek en schrijft columns voor Trajectum.
‘Hoe voel jij je wanneer iemand tegen je zegt: Jacob, je hebt dyslexie?’ Docent Povey kijkt vragend naar zijn leerling. Jacob antwoordt: ‘Ik ben anders dan iedereen. Dat vind ik niet leuk’.
Het Britse filmpje uit mijn Instagram-feed gaat verder met een ontboezeming van de docent. Hij vertelt dat hij in zijn twintigjarige loopbaan als docent dit nog nooit heeft gedeeld: ‘ik heb dyslexie!’
Met grote ogen kijkt Jacob hem verbaasd aan. De ongeveer tien jaar oude leerling – rode blosjes op zijn wangen – had nooit verwacht dat een docent ook dyslexie zou kunnen hebben. Dat je dat zou kunnen bereiken.
De docent draait het om. ‘Dyslexie is het beste wat mij is overkomen’, vertelt hij. ‘Omdat mijn brein op een andere manier werkt. Ja, ik lees en schrijf wat langzamer en heb daar moeite mee, maar ik kan lezen en kan schrijven. En dat kan jij ook!’
Het is hartverwarmend om het ongeloof te zien bij de jonge Britse leerling. Hij kan het amper bevatten. Docent Povey drukt hem op het hart om dyslexie niet te zien als iets slechts.
Het is niet alleen dié boodschap die ik uit dit filmpje haal; het is ook de manier waarop de docent iets van zichzelf laat zien. Hij toont zijn kwetsbare kant. Iemand die ook worstelt en soms harder moet werken dan anderen om hetzelfde te bereiken.
Vaak heb je als docent niet door hoe studenten naar je opkijken. Naar de kennis en ervaring die je hebt. Het maakt ons menselijker wanneer we ook onze eigen worstelingen tonen.
Dat neem ik mijzelf voor dit jaar. Vooral als ik studenten tref die moeite hebben met plannen. Die kan ik namelijk de hand schudden. En ik ga ze niet vertellen hoe het moet. Beter verzinnen we gezamenlijk een strategie waarbij we van onze zwakte onze kracht maken.
