In een lokaal achterin de vierde verdieping van Heidelberglaan 7 rennen twintig studenten en medewerkers op en neer van stoel naar stoel. Het zijn stuk voor stuk actieve types die het volgens trainer Max Koster van het Overleg Studieverenigingen Hogeschool Utrecht ‘belangrijk vinden dat ze kunnen meepraten over wat er op de hogeschool gebeurt’. Bij elke stelling verwisselen ze van plek. ‘Kom je met het ov naar de hogeschool?’ De deelnemers schieten wat onwennig van een stoel af en ploffen binnen seconden neer op een andere plek. De stoelendans is een ‘energizer’ en de start van een uur vol herkenning.
Opleidingsmiddag
De training ‘samenwerken in medezeggenschap’ maakt deel uit van een middag vullend programma. Een middag in het teken van ontmoeting en kennisuitwisseling. Naast deze training waren er onder andere sessies over financiën, Kwaliteitsafspraken en het meerjarig personeelsplan.
Organisatoren en beleidsmedewerkers van de medezeggenschap Liesbeth Oostergetel en Merel van Rees wilden met deze trainingen inspelen ‘op de behoeftes onder leden van de medezeggenschapsraden’. Van Rees: ‘We hebben vaker gehoord dat de leden meer wilden weten over precies deze onderwerpen.’
Die behoeftes lijken er echt te zijn als je kijkt naar de opkomst. Met 86 aanmeldingen kwam een vijfde van alle leden van medezeggenschapsraden opdagen. Een groot deel van de leden keert volgens de organisatoren jaarlijks terug.
In de groep blijkt het opfrissen van het geheugen welkom. Spreker Anna van Ommen, student-lid in de Hogeschoolraad, vraagt de genodigden naar de namen van diverse raden. Ze wijdt tien minuten uit over de zogenoemde Omzo. Maar twintig minuten later weet niemand meer wat die ook alweer precies doen.
Herkenning
De training lijkt een feest van herkenning te zijn. Een lid van de instituutsraad van de Pabo zegt grappend: ‘De HSR zien wij vaak als boeman, omdat het niet duidelijk genoeg is wat er op een hoger niveau gedaan wordt met onze voorstellen.’ Een lid van de medezeggenschapsraad voor diensten knikt: ‘Ja dat herken ik, en soms komt er wat terug, dat zijn draken van plannen.’
Er spelen ook andere frustraties. Een student van de instituutsraad in Amersfoort klaagt: ‘Mensen lezen zich niet altijd in en omdat de zaken die we bespreken soms lastig zijn, heeft het dan eigenlijk weinig zin om samen te komen.’ Ook is het de leden niet altijd duidelijk wat hun achterban wil. Een lid van de opleidingscommissie voor Fysiotherapie verzucht: ‘Aan het begin van het jaar staan we in elke klas, maar vervolgens hoor je nooit meer iets van een medestudent.’
Samen proberen de medezeggenschapsraadsleden oplossingen voor de genoemde problemen te vinden. Ze gaan aan de slag bij vier tafels met grote vellen papier. Op de vellen papier staan problemen als ‘contact met de achterban’ en het contact met andere ‘medezeggenschapsraden’. De leden komen bijvoorbeeld tot de conclusie dat het toch handig zou zijn als elke medezeggenschapsraad haar eigen smoelenboek zou hebben.
Opgelucht
Wat leden aan zo’n opleidingsmiddag hebben? De 18-jarige Morgan zegt opgelucht: ’Ik ben net nieuw in de medezeggenschapsraad en ik merk dat we van alles willen maar niet weten hoe. Na deze middag ben ik minder bevreesd om in gesprek te gaan met andere medezeggenschapsraden en mensen met meer expertise.’
Voor de vierentwintigjarige Tanja die al wat langer in de Instituutsraad van Finance en Acountancy zit, speelt er nog wat anders mee: ‘Het is vaak lastig om te weten waar je precies beslissingen over neemt. De trainingen vandaag hebben daar wel iets meer inzicht in gegeven.’
Ook interessant: Hoe was het op de dag van de duurzaamheid?
