Afgelopen week was er wat ophef over de mogelijke realisatie van een euthanasiekliniek. Een kliniek om dood te gaan wanneer jij dat wilt.
Bizar?
Ik heb ooit m’n propedeuse Culturele Antropologie aan de VU behaald. Herinner me nog diverse studies over andere culturen, onder andere over omgaan met de dood.
Bij een Inuitstam bijvoorbeeld zochten oude, versleten mensen een ijsschots op om daar al afdrijvend op te sterven. Bij een stam in Afrika liep dezelfde categorie zo hoog mogelijk een berg op; het bergpad lag natuurlijk bezaaid met skeletten. Bij een Zuid-Amerikaanse Indianenstam werd het oerwoud als laatste tocht gekozen. De jaguars waren er blij mee.
Onmenselijk? Bizar? Weet ik nog zo net niet.
Sinds ruim een week ligt m’n moeder te bed. Een kale kamer in een onbekend verpleeghuis. Ze is oud, op en versleten, 94 jaar. Intens leven beleefd . En ze geeft vast niet zo snel op.
Haar moeder lag zo 14 jaar te bed en gaf pas op toen ze 104 was. Jaren te bed dus. Nauwelijks eten, nauwelijks drinken, nauwelijks contact, nauwelijks leven. Toch niet opgeven, want erg zeer bijzonder gelovig (zie het boek ‘Knielen op een bed violen”) en dus zo bang om op te geven.
Kun je begrijpen dat ik zou willen dat er een ijsschots in de buurt was, of een berg of een oerwoud?
