Noah Moeys studeert Journalistiek aan de Hogeschool Utrecht en Liberal Arts & Sciences aan de Universiteit Utrecht. Tijdens haar eerste journalistiekstage in september gaat ze in Peru meelopen met een freelancejournalist uit Amerika en woont ze bij een indianenstam in het Amazonegebied.
Voor onder meer OneWorld en NRC schrijft ze in deze periode over klimaatvraagstukken. Haar belevenissen deelt ze vanaf september iedere 14 dagen op de site van Trajectum. Hoogste tijd om deze ambitieuze studente vast voor te stellen.
De meeste journalistiekstudenten lopen enkele maanden mee op een redactie van een nieuwsbedrijf, maar jij besloot het anders aan te pakken. Waarom?
‘Enkele jaren geleden heb ik in Noorwegen gewoond. In 2015 ging ik met de school daar naar Peru. We woonden bij een indianenstam in het regenwoud. Ik keek er mijn ogen uit. Op een dag gingen we varen op de Amazonerivier en stopten bij een olieveld. Iedereen zat even later alweer op de boot, maar ik heb nog snel foto’s gemaakt, omdat ik voelde: hier klopt iets niet. Journalistiek heeft altijd in me gezeten. Mijn Noorse docent raadde mij aan om in contact te komen met een journalist van The Guardian. En zo geschiedde. Ik wilde vanaf dat moment journalistiek studeren om terug te gaan naar Peru en de juiste verhalen te vertellen.’
Waar ga je allemaal over schrijven?
‘Ik wil vooral kijken naar de specifieke klimaatproblemen en hoe deze de stammen daar beïnvloeden. Stel dat er bijvoorbeeld een olielek plaatsvindt. Wie draait er dan op voor de medische kosten van de lokale bewoners? Wat doet zoiets met een mens? Een ander voorbeeld: in het Amazonegebied is een groot ontbossingsveld. Kleine boeren hebben daar hun land moeten verkopen. Ik wil in beeld brengen hoe dat eraan toe is gegaan, wat het met de mensen doet. In mijn columns voor Trajectum wil ik ook mijn persoonlijke ervaringen delen. De cultuurshock die er ongetwijfeld gaat komen, om maar iets te noemen.’
Ben je bang voor die cultuurshock?
‘Niet per se bang, ik heb het al weleens meegemaakt. Om een voorbeeld te noemen: ik sliep in een dorp waar maar één stopcontact was. Een paar inwoners hadden een mobieltje. Zij gingen dat om de beurt opladen en zaten dan twee uur naast hun telefoon te wachten tot hij vol is. In Nederland gaan we heel anders met de tijd om. Maar ik heb ook weleens meegemaakt dat ik heel ziek werd. Toen voelde ik me heel erg eenzaam. Gelukkig werd ik heel lief geholpen, één klein jongetje kwam mij telkens zelfgemaakt fruitsap brengen.’
Je kijkt niet alleen vanuit je journalistieke vakgebied, maar door je studie bij de Universiteit Utrecht ook vanuit antropologisch perspectief. Ben je niet bang dat die twee werelden soms botsen?
‘Daar ben ik zelf ook benieuwd naar, ik heb de combinatie zelf nog niet eerder op deze manier ervaren. Aan de ene kant wil je een goed verhaal schrijven, maar aan de andere kant wil je ook recht doen aan de lokale bevolking. De komende maanden zal ik toch meer mijn journalistieke bril opzetten, maar ik neem mijn antropologische waarden wel mee. Als journalist schrijf je natuurlijk vaker over momentopnames. Maar ik kan er natuurlijk altijd nog voor kiezen om een antropologisch essay te schrijven over mijn tijd daar.’
