Femke Boonstra studeert Journalistiek aan de HU en schrijft soms columns voor Trajectum.
Ik ga een half jaar met mijn studie stoppen om te beginnen aan een echte grotemensenbaan. Die vindt plaats op het mediapark in Hilversum, ook wel Hillywood genoemd. Deze week heb ik meer BN’ers gezien dan in de gemiddelde story van Yvonne Coldewijer. Gister kwam ik gehaast voor een vergadering de wc af rennen, sta ik ineens handen te wassen naast Diewertje Blok. Niet dat ik zo snel starstruck ben, maar Diewertje is natuurlijk voor iedere millenial een jeugdicoon.
Mijn grotemensenbaan gaat gepaard met grotemensenzorgen. Benzineprijzen bijvoorbeeld. De treinverbinding vanuit waar ik woon is dramatisch (lees: 3 keer overstappen en 2 uur staan), dus werd het de auto. Maar iedere keer dat ik ga tanken krijg ik een hartverzakking.
Ik vond er iets op. Nu kijk ik niet naar de hoeveelheid benzine die ik nodig heb, maar ik spreek met mezelf een vast bedrag af. Ik moet alleen steeds vaker dat bedrag verhogen, zodat ik er dan net iets langer mee kan doen. Maar dat ‘net iets langer’ bestaat eigenlijk al niet meer. Reistijden zijn trouwens ook anders. De ene ochtend rij ik een uur lang stapvoets op de ring van Amsterdam en de dag daarna heb ik nog geen vijf minuten file.
Iets anders waar ik ook aan moet gaan wennen is het kantoorleven zelf. Vijf keer per dag een slappe bak koffie voor jezelf halen en (omdat je nieuw bent) voor al je collega’s. Te veel rumoer om echt wat gedaan te kunnen krijgen. Met zijn allen stipt om 12 uur naar de kantine stormen voor de lunch. Het is allemaal zo typisch dat het lachwekkend is.
Ik zal eraan moeten gaan geloven en de kantoorgebruiken voor lief nemen, want ik vind het toch stiekem heel gezellig hier. En wat betreft mijn autoperikelen: misschien kan Diewertje me in het vervolg een lift geven naar Hillywood.
