Bij de tramhalte op het Spui in Amsterdam stapt een wat oudere vrouw de tram in. Ze probeert met haar jaarlijkse museumkaart in te checken, die ze na vijf minuten gelukkig inruilt voor haar OV-Chipkaart. Tevergeefs na meerdere mislukte pogingen bleek het incheckpunt buiten gebruik.
De verwarde vrouw werpt zuchtend een wanhopige blik de tram in, zoekend naar een paar ogen die haar wat compassie of medeleven zouden tonen. Ik ving haar zoekende blik op en kon zowat haar gedachten lezen.
Waarom moet alles tegenwoordig ook geautomatiseerd worden? Dat is handig, denkt de overheid dan. Maar een trein-of tramkaartje vervalsen was zowat een onmogelijke opgave, in tegenstelling tot die fijne OV-Chipkaart die – tot twee keer toe – gehackt is. Wat fijn, moeten die slimme studenten gedacht hebben, die maandenlang onopgemerkt gratis konden reizen.
En laten we tot slot het fijne verloop van het ‘activeren’ van deze vervoerskaart niet vergeten…Wat een feest was dat. Dit landelijk proces was hoogstwaarschijnlijk allemaal wat soepeler verlopen wanneer de NS wat meer activeringspalen had geplaatst, die het overigens ook daadwerkelijk deden.
Ach, techniek is nou eenmaal niet de sterkste kan van de NS…
Cathelijn Paling
vierdejaars student communicatiemanagement
