Het gedoogkabinet Rutte is net uit de startblokken. Grote vrees is de invloed van de PVV op dit kabinet en de verharding en polarisering in de maatschappij. Vier HU’ers geven hun visie op deze nieuwe regering.
Stijn Verhagen
Lector Participatie en Maatschappelijke Ontwikkeling
‘Het zorgwekkendste vind ik niet Wilders met zijn uitspraken over de islam. Het zorgwekkendste vind ik evenmin zijn aanhangers, al zijn het er zo langzamerhand wel veel. Het meest zorgwekkende vind ik de ferme wil van het CDA en de VVD om met de PVV in een constructie van regeren en gedogen samen te werken. Ze bieden de PVV een podium zonder dat deze partij regeringsverantwoordelijkheid hoeft te dragen. Maar belangrijker: ze dragen er aan bij dat het gedachtegoed van de PVV steeds meer ‘normaal’ wordt gevonden. Van de ideeën van Janmaat werd destijds krachtig afstand genomen. De uitspraken van Wilders over immigratie, integratie en diversiteit zijn echter (nog) radicaler. Maar dat valt nauwelijks nog op, omdat het inmiddels normaal is geworden om de aanwezigheid van minderheden in onze samenleving keer op keer ter discussie te stellen. Janmaat werd destijds door het establishment genegeerd en geïsoleerd. Democratisch gezien was dat niet wijs. Maar het omgekeerde – het geven van een gedoogpositie aan Wilders die voor hem zelfs lucratiever is dan het pluche – is het andere uiterste. Normalisering van het gedachtegoed van de PVV betekent gewenning aan maatschappelijke verharding en polarisatie. Gewenning aan polarisatie kan de voorfase zijn van discriminatie of geweld, zoals onlangs ook Geert Mak betoogde. Het regeerakkoord maakt melding van een versoepeling van het rookverbod, de introductie van een BTW-compensatiefonds in de zorg, verhoging van de maximumsnelheid en tal van andere zaken. Maar zoals u aan mij merkt vind ik de politiek-maatschappelijke context van de maatregelen van minstens zo groot belang.’
Kristian Spek
Student aan de faculteit Natuur en Techniek en lid van de Centrale Medezeggenschapsraad
‘Voor mij verandert er niet zoveel: mijn prestatiebeurs is op, dus ‘sociaal’ lenen mag ik ook niet meer. Ik had er ook niet aan meegedaan: een van de opties is dat je extra belasting betaalt als je werkt. Daardoor betaal je veel meer dan je eerst krijgt. Lenen bij anderen zou daardoor goedkoper kunnen worden.
Zorgen over dit kabinet heb ik niet: veel immigratiewetgeving is Europees vastgelegd. Het is juist goed om Wilders bij de regering te betrekken, daardoor moet hij compromissen sluiten. Dat lukt: de uitspraken van Wilders zijn niet meer zo extreem. En hoe lang is vier jaar eigenlijk?
Vertrouwen in dit kabinet heb ik niet. Hoe goed ik de bewindslieden in het kabinet ook vind, dit kabinet doet niets aan de echte problemen: het gebrek aan innovatie, de vergrijzing en de bijbehorende kosten, de scheefgroei in kopen en huren. De VVD laat het afweten; die had oplossingen in hun programma staan. Daar staat niets van in het regeerakkoord.’
Joop van Raaij
Receptionist- en beveiligingsmedewerker aan de faculteit Economie & Management
‘De economische crisis heeft ons allemaal getroffen. Dat vertaalt zich in minder koopkracht. We zullen er aan moeten wennen dat we met minder genoegen moeten nemen. Ik denk dat noch een links noch een rechts kabinet daar verandering in kan brengen.
Het is de taak van het kabinet om de middelen te herverdelen. Dat kan door hogere belastingen voor de hoogste inkomens, maar ook door langer doorgaan voor wie dat kan. Het kabinet zou alleen op het absoluut noodzakelijke moeten bezuinigen. Goed dus dat er van de hypotheekrenteaftrek wordt afgebleven.
Ik ben het oneens met de maatregelen die het kabinet wil treffen in de gezondheidszorg. Denk hierbij aan de verhoging van het eigen risico en beperking van het basispakket. Hierop moet niet bezuinigd worden. Zorg is belangrijk in een mensenleven en het zou daarom voor iedereen mogelijk moeten zijn om daar gebruik van te maken.’
Remko van Broekhoven
Docent politiek op de School voor Journalistiek.
‘Toen ik nog journalist was, leerden wijze mensen mij dat het een kunst is om te zien wat er niet lijkt te zijn. Als docent kijk ik nu dan ook graag met mijn studenten voorbij de opening van het journaal: naar wat misschien wel veel belangrijker is, ook al mag het geen nieuws heten.
Het kabinet Rutte heeft vooral twee soorten nieuws opgeleverd: de onvermijdelijke issues van gedoger Wilders, zoals het Zweeds paspoort van een staatssecretaris. En de boodschap dat we de komende vier jaar met zijn allen achttien miljard moeten ophoesten.
Wat ik níet zie en wel zou willen zien, is een economisch beleid dat werkelijk welvaart verdeelt. Juist nu de crisis klappen uitdeelt waar ze dat altijd doet: bij de zwaksten. Ik mis ook een keihard milieubeleid dat vervuiling belast en duurzaamheid beloont. Dát zou nog eens nieuws zijn, ver voorbij ‘vrijheid’, ‘verantwoordelijkheid’, en de bekende begeleidingsdeuntjes van De Man uit Venlo.’
