Büsra Kondakçi is derdejaars student Journalistiek en haar column verschijnt elke twee weken.
Better an oops than a what if is al een aantal jaar mijn WhatsApp status. Een cheesy quote die ik hoogstwaarschijnlijk ooit op het internet ben tegengekomen. Voor velen een simpel zinnetje, maar inmiddels betekent het veel voor mij.
Fouten maken mag, toch? Dat zeggen mensen in ieder geval altijd. ‘Van fouten leer je!’ Of: ‘Fouten maken is menselijk.’ Toch voelt dit lang niet altijd zo. Ik ben een lange tijd heel erg bang geweest om fouten te maken. Ik kan soms impulsief zijn en vaak chaotisch. Wil veel tegelijkertijd doen waardoor ik alle taken niet volledig afrond. Deze combinatie maakt me de ‘perfecte imperfecte’ persoon.
Soms overkomen de blunders me gewoon. Zoals thee morsen op mijn moeders nieuwe tapijt. Een gat rijden in het dak van mijn vaders auto. Of: de sleutel van de berging kwijtraken op het moment dat iemand eindelijk die ene kast komt ophalen, die ik via marktplaats voor een goed prijsje had verkocht. Flaters in allerlei soorten en maten. Maar mama heeft haar tapijt gereinigd, papa was goed verzekerd en ik heb die kast toch echt kunnen verkopen.
Dit semester loop ik stage. Je voelt ‘m al aan komen, ook hier ga ik geregeld op mijn bek. Daar is nu ruimte voor, zul je denken. Maar dat is nou niet altijd het geval. Ik heb bijvoorbeeld al namen van gasten verkeerd gespeld en taalfouten gemaakt tijdens het twitteren. Hier en daar wat letters te veel of te weinig geschreven.
Naast deze tijdrovende stage ben ik begonnen met stukken schrijven voor Trajectum. Waar ik ook niet de beste teksten heb aangeleverd tot nu toe. Ik ben bijvoorbeeld vergeten door te vragen bij een interview, omdat ik gewoon niet lang genoeg stil stond bij de opdracht, iets waar ik normaliter helemaal geen moeite mee heb omdat ik hou van diepte-interviews. Gewoonweg erg slordig van mij. Door commentaar als ‘dit kan echt niet’ en ‘heb je niet leren doorvragen op de opleiding?’ wordt mij duidelijk gemaakt dat deze blunders eigenlijk echt niet kunnen.
Afgelopen week heb ik niet goed geslapen door de stommiteiten die ik had gemaakt. Heb lang liggen piekeren. Ik had weer dat benauwende gevoel, een herkenbaar gevoel op het moment dat ik de plank weer eens missla. Het idee en het gevoel dat ik het eigenlijk niet kan, wordt telkens weer bevestigd door het negatieve stemmetje in mijn hoofd. Angst overheerst, wat als ik door de mand val? Want ik stoot mijn hoofd wel meer dan twee keer aan dezelfde steen.
Dit weekend kwam ik mijn cheesy quote weer tegen. Dat herinnerde me er weer aan: ik mag wél fouten maken. En dus vergevinggezinder voor mezelf. Want zoals Thomas Edison zei: ‘Ik heb niet gefaald, ik heb alleen 10.000 andere manieren gevonden waarop het allemaal niet lukt.’
Liever met een heleboel tegenslagen uiteindelijk de finish bereiken dan niet eens aan het parcours beginnen. Toch?
Ook interessant: Video: Zou jij bij je docent op kamers gaan?
