Huib de Zeeuw is docent aan de opleiding Journalistiek. Zijn column verschijnt om de week bij Trajectum.
‘Neem een zwarte olijf en proef de bitterheid’. Emre Çiçek, lid van het netwerk diversiteit & inclusie, opent de dialoogtafel Palestina & Israël met een ritueel. De bittere smaak verbindt ons met het verdriet in het conflictgebied, vertelt Çiçek.
Ik tel zo’n dertig aanwezigen, de meerderheid docenten. Tegenover mij zit een collega van een andere opleiding. We kennen elkaar niet en nu wrijven we elkaars polsen in met olijfolie. Een bijzonder, best intiem openingsritueel.
Er zijn heel duidelijke spelregels. Drie minuten luisteren naar de ander zonder te onderbreken. De vraag luidt: Hoe of wanneer heb je de afgelopen periode jezelf als anders, bijzonder en kwetsbaar ervaren?
Ik begin aarzelend te vertellen. De oorlog in Gaza houdt mij bezig. Ik dwing mijzelf om gruwelijke beelden te blijven kijken omdat ik niet wil leven alsof er niks gebeurt. Ik begrijp ook studenten die actievoeren. Ze zijn niet onverschillig en strijden tegen onrecht. Die maatschappelijke betrokkenheid mis ik bij studenten op de hogeschool. Het lijkt hier nauwelijks te leven. Dat verbaast mij en ik vind het heel lastig welke rol ik als docent hierin kan spelen.
Mijn gesprekspartner herkent het. Zij voelt zich soms eenzaam in de docentenruimte. Er wordt niet over Gaza gepraat. Maar toen zij deelnam aan één van de protesten bij de Universiteit van Utrecht voelde zij zich ook niet helemaal op haar gemak.
Na de eerste dialoogronde delen we onze gesprekken. Eén van de studenten neemt het woord en vertelt dat zij zich ook eenzaam voelt op haar opleiding.
Alleen al om die eenzaamheid te doorbreken is het belangrijk dat deze dialoogtafel is georganiseerd. Ook de vorm werkt zeer goed.
Na de drie minuten praten, is er één minuut stilte waarin de ander nadenkt over wat is bijgebleven uit het verhaal van de gesprekspartner. Daarna is er twee minuten gelegenheid om dit te delen.
Echt luisteren naar de ander, laten we daar mee beginnen.
