Er staan twee potjes op mijn vensterbank. Eentje met enkel een lief kaartje. Eentje met een vetplant ofzo. Ik heb er ook geen verstand van. Die vetplant heeft in ieder geval weinig water nodig. De pot met het kaartje was iets gevoeliger voor een gebrek aan water. Vooral chronisch. Ik ben er gewoon niet goed in. Planten. Verplichtingen. En dieren.
Om de een of andere reden had ik dit weekend twintig eters over de vloer. Om de een of andere reden hadden ze een goudvis mee. Marnix. Met een kom. Steentjes. En een takkie groen. Diner voorbij. Iedereen gaat. ‘Hey, wie neemt die goudvis mee?!’ En toen niks. Ja. Een paar eikels die aan het lachen waren. Deur dicht. Sta je daar met je goudvis. Gelukkig een van de weinige beesten waar ik niet allergisch voor ben. Al werd ik wel wakker met een snotneus. Dat zal de herfst zijn.
Marnix en ik hebben dus een wat moeizame start. Inmiddels heb ik Bwizzer, Feestboek en Marktkraam al vol gespammed om van hem af te komen. Hij negeert mij nu ook volledig. Vooral zijn probleem. Ik ben degene die het voer uitdeelt.
Gratis af te halen: goudvis met kom etc.
Ik vond hem achtergelaten en moederziel alleen in mijn keuken. Ik doe er verder niks mee. Kom hem vooral vandaag ophalen. Vooral vandaag. Hij heeft dringend voer nodig.
Wat zit er bij? Nou. Vooral wat er op de foto staat. Goudvis, kom (kan ook recht staan), steentjes, takkie groen, water. En een trauma door een gebrek aan liefde van mijn kant.
Hij heet trouwens Marnix. Maar ik denk dat hij wel open staat voor een andere naam.
Gelukkig voor Marnix had ik snel succes. Vanavond komt iemand hem ophalen. Een meisje met een groot hart. Groter dan dat van mij. Ik hoop wel dat de kom dan nog rechtop staat. Het takkie groen nog groen is en Marnix niet op zijn rug ligt. Ik ga mijn vetplant water geven.
